Przegląd Urologiczny 2006/1 (35) wersja do druku | skomentuj ten artykuł | szybkie odnośniki
 
strona główna > archiwum > Przegląd Urologiczny 2006/1 (35) > Guz nerki

Guz nerki

2004 Mar;171(3):1071-1076.

Ocena wartości cytoredukcyjnej nefrektomii w przypadkach przerzutowego raka nerki

Cytoreductive nephrectomy in patients with metastatic renal cancer: a combined analysis

Flanigan RC, Mickisch G, Sylvester R, Tangen C, Van Poppel H, Crawford ED

W artykule omówiono zbiorczo wyniki dwóch prospektywnych, randomizowanych badań klinicznych przeprowadzonych pod auspicjami the Southwest Oncology Group (SWOG 8949) i the European Organisation for the Research and Treatment of Cancer (EORTC 30947) Genitourinary Group. W obu badaniach wykorzystano identyczny protokół, oceniając wartość leczenia cytoredukcyjnego oraz jego wpływ na całkowity okres przeżycia. 331 chorych zakwalifikowano metodą doboru losowego do jednej z dwóch grup: poddanej operacji i otrzymującej interferon alfa 2b lub otrzymującej jedynie interferon alfa 2b.
Skojarzona analiza wyników wykazała średni okres przeżycia 13,6 miesiąca w przypadku chorych leczonych operacyjnie i otrzymujących interferon, a jedynie 7,8 miesiąca w przypadku chorych leczonych wyłącznie interferonem. Różnica pomiędzy grupami wskazuje na 31% obniżenie ryzyka zgony u chorych operowanych (p=0,002). Niestety, pomimo istotności statystycznej, całkowite wydłużenie okresu przeżycia wynosi w tej grupie jedynie 5,8 miesięcy. Wnioski wypływające z cytowanej analizy sugerują, że cytoredukcyjne wycięcie narządu skojarzone z podawaniem interferonu u chorych na przerzutowego raka nerki stwarza szansę na wydłużenie życia. Być może bardziej agresywna forma immunoterapii jest w stanie poprawić dotychczasowe wyniki leczenia.

Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU


Urology 66; number 3; September 2005

Aktualizacja systemu klasyfikacji zmian torbielowatych nerki wg Bosniaka

An Update of the Bosniak Renal Cyst Classification System

G.M Israel and M. A Bosniak

Klasyfikacja zmian torbielowatych wg Bosniaka została przedstawiona po raz pierwszy w 1986 roku i spotkała się z akceptacją urologów oraz radiologów. System został uznany za przydatne narzędzie w diagnostyce, komunikacji i postępowaniu z chorymi dotkniętymi zmianami morfologicznymi nerek o charakterze torbielowatym. Klasyfikacja na podstawie morfologii zmian torbielowatych oraz sposobu ich wzmacniania się w badaniach obrazowych wyróżnia 5 grup nieprawidłowości i zawiera zalecenia dotyczące sposobu ich leczenia. Ponad 20-letnie doświadczenia w stosowaniu klasyfikacji skłoniły autorów do przeprowadzenia uaktualnień wynikających z większej dostępności i dokładniejszych metod obrazowania. O tej potrzebie zdecydował fakt istotnego i dynamicznego rozwoju technik diagnostycznych oraz wzrastająca dostępność znikomo inwazyjnych metod leczenia, takich jak laparoskopia lub przezskórna ablacja. Jedną z zasadniczych poprawek pierwotnej wersji systemu jest dodanie kategorii II F (F - follow-up), która została stworzona dla potrzeb zaszeregowania zmian nieznacznie bardziej złożonych w porównaniu z grupą II, ale jednocześnie niespełniających jeszcze kryteriów grupy III. Zmiany z grupy IIF należy zdaniem autorów uznać za zmiany łagodne, ale wymagające obserwacji w powtarzanych badaniach tomografii komputerowej.
Ten sposób postępowania okazał się skuteczny, bezpieczny i pozwala uniknąć niepotrzebnej interwencji chirurgicznej u ponad 95% chorych z grupy poddanej ocenie przez autorów (40 z 42).

Tabela 1
Klasyfikacja zmian torbielowatych nerek wg Bosniaka

Kolejną aktualizacją jest różnica w interpretacji zwapnień w ścianie torbieli. Pierwotnie zwapnienia klasyfikowały zmianę do grupy III (czyli wymagającej leczenia chirurgicznego), obecnie zmiana ze zwapnieniami jest klasyfikowana do grupy IIF (wymagającej powtarzanych badań obrazowych), do czasu pojawienia się w jej obrębie obszarów o współczynniku pochłaniania charakterystycznym dla tkanek miękkich. Obszary te ulegają wzmocnieniu po podaniu kontrastu, co kwalifikuje nieprawidłowość nerki do kategorii III i/lub IV.
Klasyfikacja została przeprowadzono głównie na podstawie znaleziska w badaniu metodą tomografii komputerowej. Niemniej, ma również zastosowanie w odniesieniu do interpretacji wyników badań metodą ultrasonografii lub rezonansu magnetycznego. Zdaniem autorów standardowe badanie TAUS powinno być zarezerwowane jedynie do klasyfikowania torbieli prostych pojedynczych i/lub torbieli zawierających najwyżej 2 przegrody.
Czynnikiem, który nie uległ zmianie na przestrzeni 20 lat, jest cecha wzmocnienia torbieli po podaniu środka cieniującego. Tak zwane wzmocnienie kontrastowe jest kryterium decyzyjnym w odniesieniu do leczenia chirurgicznego (zmiany ulegające wzmocnieniu kontrastowemu). Niekiedy zastosowanie aparatów diagnostycznych o wysokiej rozdzielczości stwarza pozór nieznacznego wzmocnienia zmian o charakterze łagodnym, spowodowanych przede wszystkim przez wypełnienie siatki naczyń włosowatych w ścianie torbieli.
Autorzy opracowania nie polecają biopsji w przypadkach trudności diagnostycznych. W przeważającej większości przypadków biopsja torbieli jest niepotrzebna, a brak obecności komórek nowotworowych w materiale biopsyjnym nie upoważnia do uznania zmiany za łagodną. Niejednokrotnie ryzyko powikłań związanych z biopsją przewyższa w tym względzie korzyści. Leczenie chirurgiczne powinno w każdym przypadku poprzedzać rozważenie możliwości zachowania niezmienionego miąższu nerki.

Opr. dr Paweł Orłowski (Kielce)


BJU Int. 2004 93(1):67-70

Czy radykalna nefrektomia laparoskopowa może zostać złotym standardem w leczeniu raka nerki w stopniu T1? Porównanie techniki laparoskopowej z operacją otwartą

Laparoscopic radical nephrectomy for T1 renal cancer: the gold standard? A comparison of laparoscopic versus opennephrectomy.

Makhoul B, De La Taille A, Vordos D, Salomon L, Sebe P, Audet JF, Ruiz L, Hoznek A, Antiphon P, Cicco A, Yiou R, Chopin D, Abbou CC

Wycięcie nerki metodą laparoskopową zyskuje coraz więcej zwolenników, zwłaszcza w przypadkach stopnia zaawansowania klinicznego nieprzekraczającego T1. Cytowane doniesienie jest oparte na postulacie uznania laparoskopowej nefrektomii jako złotego standardu w przypadkach raka nerki w stopniu T1. 7-letniej obserwacji poddano 39 chorych leczonych metodą nefrektomii retroperineoskopowej i 26 klasycznej przezotrzewnowej. Dobór chorych w obu grupach był równomierny pod względem wieku, płci, wagi, wzrostu, ogólnej sprawności, czasu trwania zabiegu (134 vs 133 minuty), powikłań, średnicy guza, stopnia zróżnicowania komórek raka nerkowokomórkowego wg Fuhrman oraz długości okresu obserwacji.
średnia utrata krwi podczas nefrektomii laparoskopowej wynosiła 133 ml, a podczas otwartej 357 ml (p<0,001); po wycięciu nerki techniką laparoskopii nie zaistniała w żadnym przypadku konieczność przetoczenia krwi - potrzeba taka wystąpiła po leczeniu metodą klasyczną. średnia długość hospitalizacji wynosiła 5,5 dnia po zabiegach laparoskopowych i 8,8 dnia po otwartych (p<0,001). średni okres obserwacji wynosił 20,4 miesiąca. U żadnego z chorych nie wykazano cech progresji choroby nowotworowej.

Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU


2004 Feb;171(2 Pt 1): 598-601

Wartość prognostyczna rozległości czopa nowotworowego u chorych na raka nerki. Czy w każdym przypadku raka T3b rokowanie jest podobne?

Prognostic significance of tumour thrombus level in patients with renal cell carcinoma and venous tumour thrombus extension. Is all T3b the same?

MMoinzadeh A, Libertino JA

Omówienie: 4-10% chorych dotkniętych rakiem nerkowokomórkowym rozwija czop nowotworowy wrastający do układu żylnego. Analizie retrospektywnej poddano 153 chorych operowanych w latach 1970-2000. Czop nowotworowy wrastający do żyły nerkowej stwierdzono u 46, na poziomie I w żyle głównej dolnej (VCI) u 68, na poziomie II u 17 i na poziomie III u 22. Całkowity okres 10-letniego przeżycia swoistego dla raka wynosił odpowiednio 66%, 30%, 19% i 29%. Nie wykazano różnic pomiędzy grupami w odniesieniu do danych demograficznych. Chorych z przerzutami raka do regionalnych węzłów chłonnych wyłączono z analizy. Autorzy artykułu są zdania że wielkość/rozległość czopa nowotworowego wywiera wpływ na 10-letnie przeżycie chorych. Wyniki opracowania mogą przyczynić się do konieczności weryfikacji obowiązującej aktualnie klasyfikacji TNM (wg WHO).