|
Laparoskopia
Ocena porównawcza wyników leczenia metodą klasycznej i laparoskopowej nefrektomii z powodów nienowotworowych: dziesięcioletnie wyniki nierandomizowanego badania klinicznego obejmującego 549 chorych
Der Urologe A, Februar 2003, 42, 197–204Laparoskopische vs. offene Nephrectomie – 10-Jahres-
-Ergebnisse einer nichtrandomisierten Vergleichstudie
an 549 Patienten mit benignen Nierenerkrankungen
P. Fornara*, M. Zacharias*, M. Steinacker*, C. Doehn**, D. Jochann**
* Universitätsklinik und Poliklinik für Urologie, Martin-Luther-Universität. Halle/Wittenberg
**Klinik und Poliklinik für Urologie, Medizinische Universität, Lübeck
Materiał pochodzący z dwóch niemieckich ośrodków obejmuje wyniki
leczenia chorych metodą nefrektomii laparoskopowej lub klasycznej
z powodu zmian łagodnych. W pierwszej grupie (n=235) przeprowadzono
typową, klasyczną nefrektomię z dostępu lędźwiowego;
w drugiej zaś wykorzystano technikę laparoskopii (91%) lub retroperineoskopii
(9%). Najczęstszym wskazaniem do wycięcia nerki była
marskość z zanikiem czynności miąższu narządu (152 vs. 192 odpowiednio
w grupie pierwszej i drugiej). Drugim co do częstości wskazaniem
do operacji było zaawansowane i przewlekłe wodonercze, również
z upośledzeniem czynności narządu. Autorzy opracowania nie sprecyzowali
istoty rozwoju wodonercza (kamica?, zwężenie połączenia
miedniczkowo-moczowodowego?). Średni czas operacji był porównywalny w obu grupach. Odsetek powikłań w grupie nefrektomii klasycznej
wynosił 25,4%, a grupie laparoskopowej 17,2%. Chorzy poddani
leczeniu metodą laparoskopii wymagali mniejszych dawek środków
analgetycznych, byli znacznie krócej hospitalizowani i rehabilitowani
niż chorzy leczeni klasycznie (w przeliczeniu na dawki ekwiwalentne
morfiny). Zdaniem autorów, w leczeniu chirurgicznym łagodnych
schorzeń górnych dróg moczowych laparoskopia zasługuje na miano
techniki z wyboru.
|