Ostre zapalenie najądrza: wpływ diagnostyki molekularnej na aktualną etiologię i rekomendowane postępowanie

Ostre zapalenie najądrza: wpływ diagnostyki molekularnej na aktualną etiologię i rekomendowane postępowanie

Acute Epididymitis Revisited: Impact of Molecular Diagnostics on Etiology and Contemporary Guideline Recommendations

Pilatz A¹, Hossain H², Kaiser R³, Mankertz A⁴, Schüttler CG⁵, Domann E², Schuppe H⁶, Chakraborty T², Weidner W⁶, Wagenlehner F⁶

¹ Department of Urology, Pediatric Urology and Andrology, Justus Liebig University Giessen, Giessen, Germany ² Institute for Medical Microbiology, Justus Liebig University Giessen, Giessen, Germany ³ Institute of Virology, University of Cologne, Cologne, Germany ⁴ National Reference Center Measles, Mumps, Rubella, Robert Koch Institute, Berlin, Germany ⁵ Institute for Medical Virology, Justus Liebig University Giessen, Giessen, Germany ⁶ Department of Urology, Pediatric Urology and Andrology, Justus Liebig University Giessen, Giessen, Germany

Ostre zapalenie najądrza jest częstym schorzeniem o etiologii w około 30% przypadków nieznanej, a postępowanie oparte jest na wynikach badań publikowanych ponad 15 lat temu. Celem autorów było zbadanie etiologii ostrego zapalenia najądrza zgodnie z aktualną metodyką i dostarczenie wiarygodnych informacji o aktualnym postępowaniu leczniczym. W latach 2007?2013 zbadano grupę 237 chorych z ostrym zapaleniem najądrza, spośród których 87 już przed zgłoszeniem otrzymało antybiotykoterapię z tego powodu. Obszerna analiza możliwych patogenów obejmowała badania mikrobiologiczne, metody PCR i analizy rDNA oraz detekcję PCR 23 typów wirusów. Leczenie prowadzono według aktualnych wytycznych. Wśród pierwszorazowych pacjentów stosowano lewofloksacynę 500 mg 1 x dz., a w warunkach szpitalnych dodatkowo cefotaksym 3 x 2 g. Zgromadzone dane o etiologii, postępowaniu klinicznym i wyniki oceniano po 3 miesiącach. W całej grupie zapalenie najądrza było wywołane głównie przez E. coli (56%). Częstość detekcji tego patogenu była wyższa wśród pacjentów, którzy wcześniej nie otrzymali antybiotykoterapii (88% vs 51% w podgrupie już leczonych pacjentów). Zastosowanie detekcji rDNA zwiększało wykrywalność E. coli o 10%. Infekcje przenoszone drogą płciową były przyczyną zapalenia najądrza u 34 (14%) chorych w różnym wieku, a najczęstszym atypowym patogenem była Chlamydia trachomatis ( 25 przypadków). Enterowirusy jako czynnik sprawczy stwierdzono u 2 chorych. W podgrupie pacjentów bez wcześniejszej antybiotykoterapii ponad 85% przypadków było wrażliwych na fluorochinolony i cefalosporyny III generacji, Zastosowana empiryczna antybiotykoterapia u tych chorych była skuteczna w 88% przypadków i stosowano ją średnio przez 11 dni. Wśród pacjentów z wcześniej wdrożonym leczeniem fluorochinolony były skuteczne w 42% przypadków, a cefalosporyny III generacji w 67%. W tej grupie zmiany leku wymagała prawie 1/4 chorych, a terapia trwała zwykle 13 dni. Dłuższej i bardziej intensywnej terapii wymagali pacjenci z utrzymywanym cewnikiem w pęcherzu moczowym. Usunięcie jądra z najądrzem było konieczne u 6 pacjentów z badanej grupy. Poziom PSA w przypadku powodzenia terapii w ciągu 3 miesięcy malał o połowę. Wśród głównych ograniczeń omawianej pracy wskazano czułość dostępnych testów infekcji przenoszonych drogą płciową, ograniczenie czasu obserwacji do 3 miesięcy oraz rozpoczynanie badań wirusologicznych w momencie niestwierdzenia przyczyny bakteriologicznej.

W omawianej pracy autorzy wykazali, że ostre zapalenie najądrza jest głównie schorzeniem o etiologii bakteryjnej, a występowanie tego schorzenia na podłożu infekcji przenoszonych drogą płciową nie ogranicza się tylko do młodych mężczyzn poniżej 35. roku życia. Wirusowe zapalenie najądrza jest rzadkie. Dotychczasowe zalecenia dotyczące terapii empirycznej pozostają nadal aktualne. Wytyczne obecnie rekomendują ceftriakson z doksycykliną u mężczyzn z podejrzeniem infekcji atypowej, przenoszonej drogą płciową, lewofloksacynę/ ofloksacynę w przypadku prawdopodobnego zakażenia enterobakteriami oraz terapię łączoną fluorochinolonem i ceftriaksonem dla pacjentów z jednakowym ryzykiem obu patogenów.

Oprac.: lek.Krzysztof Sołtys