Przegląd Urologiczny 2007/4 (44) wersja do druku | skomentuj ten artykuł | szybkie odnośniki
 
strona główna > archiwum > Przegląd Urologiczny 2007/4 (44) > Rak pęcherza moczowego

Rak pęcherza moczowego

Eur Urol 2007; 51(3): 591-592

Czynniki prognostyczne w raku pęcherza moczowego


Prognostic Markers for Bladder Cancer - Are we there yet? University of Bern (Szwajcaria)

Opracowanie zamieszczone w „European Urology” jest próbą odpowiedzi na pytanie, czy dysponujemy wystarczającą wiedzą na temat czynników prognostycznych u chorych na naciekającego raka pęcherza moczowego. Artykuł zawiera również kompendium informacji z zakresu markerów w raku pęcherza moczowego. Jednym z najbardziej istotnych czynników rokowniczych u chorych dotkniętych rakiem inwazyjnym jest jedno- lub obustronne poszerzenie układu kielichowo- miedniczkowego nerki i moczowodu. Rozpoznanie jest oparte na standardowych badaniach obrazowych i z reguły odzwierciedla ekspansję pozapęcherzową nowotworu (wyjątek w tym względzie stanowi ą powierzchowne guzy zlokalizowane w przypęcherzowym ujściu moczowodu). Z histologicznego punktu widzenia korzystnym czynnikiem rokowniczym jest nieobecność guza w preparacie uzyskanym w wyniku radykalnego wycięcia pęcherza (pT0). Obecność CIS (ang. Carcinoma In Situ, rak śródnabłonkowy) w sterczu lub zajęcie lamina propria cewki moczowej jest wprost proporcjonalne do wyższego rozwoju przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych oraz wyznacza istotnie krótszy czas przeżycia w 5-letniej obserwacji w porównaniu z chorymi bez CIS lub nacieku lamina propria. Naciek nowotworu na pęcherzyki nasienne związany jest ze znamiennie krótszym okresem przeżycia oraz istotnie wyższym ryzykiem rozwoju przerzutów węzłowych. Niezależnym czynnikiem prognostycznym jest zatorowość nowotworowa naczyń limfatycznych i nacieki pni nerwowych stwierdzone w wyniku badania preparatu pooperacyjnego. Nie ustalono jeszcze wiążących kryteriów uznania gęstości węzłów chłonnych za niezależny czynnik rokowniczy. Zdaniem wielu badaczy, większą przydatnością charakteryzuje się ocena nacieku raka poza torebkę węzła chłonnego.

Stopniowo wzrastająca dostępność do badań immunohistochemicznych oraz systematyczne udoskonalanie technik molekularnych umożliwiają wstępną selekcję najwartościowszych oznaczeń laboratoryjnych u chorych na naciekającego raka pęcherza moczowego. Do grupy najbardziej obiecujących oznaczeń zalicza się określenie wartości E-kadheryny. Wzrost jej stężenia jest wprost proporcjonalny do ryzyka rozwoju przerzutów do węzłów chłonnych u chorych poddanych cystektomii radykalnej. Ostatnio wykryto, że wzrost stężenia urokinazowego aktywatora plazminogrenu (ang. urokinase-type plasminogen activator) jest ściśle związany z niepomyślnym przebiegiem choroby. Kolejnymi potencjalnymi czynnikami rokowniczymi o wzrastającym znaczeniu wydaj ą się być zmiany w genach MUC 7, cytokeratyny 19 i uroplakiny II.

Lektura obowiązkowa, zwłaszcza dla adeptów urologii.

Oprac.: dr Paweł Klonowski (śCO, Kielce)



BJU In; vol. 98/6 2006:1199-1201

Wartość powtórnej resekcji przezcewkowej u chorych z rakiem pęcherza moczowego w stopniu T1


The value of a second transurethral resection for T1 bladder cancer

Schwaibold HE, Sivalingam S, May F, Hartung R
Bristol Urological Institute, Southmead Hospital, Bristol, UK and Department of Urology,
Klinikum rechts der Isar der Technischen Universitat, München, Germany

Standardową metodą leczenia chorych na powierzchownego raka pęcherza moczowego (SBC) jest elektroresekcja przezcewkowa (TUR) wszystkich widocznych guzów (Ta, T1). Wykonanie wczesnej, powtórnej i głębokiej TUR jest uzasadnione dla oceny doszczętności pierwszego zabiegu oraz wykluczenia naciekania warstwy mięśniowej pęcherza moczowego. Autorzy opracowania rutynowo stosują w klinice, w której pracują, postępowanie polegające na wykonaniu drugiego zabiegu już po 4-6 tygodniach od czasu pierwszej elektroresekcji SBC. Opracowanie dotyczy 136 chorych poddanych TUR z powodu SBC, u których badanie histopatologiczne materiału uzyskanego w wyniku elektroresekcji wskazało na raka przejściowokomórkowego (TCC). U 101 chorych zabieg wykonano z powodu zmiany pierwotnej, a u pozostałych z powodu nawrotowego SBC. Kolejną, wczesną TUR wykonano po 4-6 tygodniach od pierwszego zabiegu: dokonywano głębokiej elektroresekcji blizny po pierwszej TUR oraz usuwano wszystkie dodatkowo wykryte zmiany. Brak guza wykazano u 65 (48%) chorych, raka Ta u 11 (8%), T1 u 32 (24%), Tis 15 (11%), a łT2 u 13 (10%). Ogółem, histopatologiczne potwierdzenie obecności TCC w pęcherzu moczowym po pierwszej „doszczętnej” TUR wykazano u 52% chorych. Szczególną uwagę zwraca fakt, że 86% zmian było zlokalizowanych w tym samym miejscu. Zwiększenie stopnia zaawansowania > T1 lub współistnienie Tis twierdzono u 28 (21%) chorych, których poddano następnie radykalnemu wycięciu pęcherza moczowego. Zdaniem autorów istotny odsetek chorych poddanych standardowemu, pojedynczemu TUR z następnie histologicznie rozpoznanym powierzchownym rakiem pęcherza moczowego (T1) w rzeczywistości osiąga wyższy stopień zaawansowania. Wskazują na to uzyskane wyniki. U 21% chorych stwierdzono raka naciekającego błonę mięśniową pęcherza moczowego, a takie rozpoznanie w sposób istotny nakazuje zmianę sposobu postępowania i wskazuje na konieczność radykalnej cystektomii. Wydaje się, że powtórna, wczesna re TUR, ze szczególnym uwzględnieniem blizny po pierwszej elektroresekcji, powinna zostać rozważona u większości chorych na powierzchownego raka pęcherza moczowego.

Oprac.: dr Mateusz Obarzanowski (śCO, Kielce)