| ||||||||
Leczenie farmakologiczne2003 Dec; 170 (6 Pt 1): 2202-2205(1) Skuteczność tamsulozyny w leczeniu kamicy dolnego, przypęcherzowego odcinka moczowodu(1) Efficacy of tamsulosin in the medical management of juxtavesical ureteral stones2005 Jul; 174 (1): 167-172(1) Ocena skuteczności tamsulozyny, nifedypiny i fluoroglicynolu w samoistnym wydaleniu złogów z dolnego odcinka moczowodu: wyniki prospektywnego badania przeprowadzonego metodą doboru losowego(2) Randomized trial of the efficacy of tamsulosin, nifedipine and phloroglucinol in medical expulsive therapy for distal ureteral calculi.Department of Urology, A. O. Umberto I-Torrette, University of Ancona, Italy Oba opracowania dotyczą skuteczności tamsulosyny, selektywnego
antagonisty receptorów alfa 1adrenergicznych w zachowawczym leczeniu
chorych z kolką nerkową w przebiegu kamicy dolnego odcinka moczowodu.
Podstawę pierwszego z nich stanowiło 60 chorych na kamicę
dolnego, przypęcherzowego odcinka moczowodu zgłaszających objawy
kolki nerkowej. Chorych podzielono na 2 grupy. W grupie I (n = 30)
podawano doustnie fluoroglucinę-trimetossibenzen 3 razy dziennie.
U pozostałych włączono tamsulosynę 0,4 mg 1 raz dziennie. Ponadto
w obu grupach podawano delfazokort 30 mg raz dziennie przez 10 dni,
kotrimoksazol 2 razy dziennie przez 8 dni oraz 75 mg diclofenaku
w iniekcji domięśniowej na żądanie. Badania kontrolne przeprowadzano
co najmniej 1 raz tygodniowo przez 4 tygodnie. Średnia częstość
samoistnego wydalenia złogów wynosiła 70% i 100% odpowiednio
w grupie I i II. średnia wielkość kamieni wynosiła odpowiednio 5,8
i 6,7 mm (p = 0,001). średni czas wydalenia kamienia wynosił 111,1 godziny
w grupie I i 65,7 w grupie II (p = 0,020). średnia ilość iniekcji
diclofenaku wynosiła 2,83 i 0,13 odpowiednio w grupach I i II
(p < 0,0001). U 10 chorych z grupy I zaistniała konieczność hospitalizacji;
9 z nich poddano leczeniu metodą ureteroskopii. Żaden
z chorych w grupie II nie wymagał leczenia szpitalnego.
Tamsulosyna użyta jako lek spazmolityczny w przypadkach kolki nerkowej
spowodowanej kamicą dolnego odcinka moczowodu okazała się
lekiem skutecznym i bezpiecznym, wywierała wpływ na skrócenie czasu
samoistnego wydalenia kamienia, brak konieczności hospitalizacji
oraz umożliwiła zadowalającą kontrolę bólu. Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU 2003 Oct;170 (4 Pt 1): 1242-1251Ocena skuteczności i bezpieczeństwa tamsulosyny w leczeniu chorych z neurogenną dysfunkcją dolnych dróg moczowych powstałą w wyniku urazu rdzenia kręgowego powyżej odcinka krzyżowegoTamsulosin: efficacy and safety in patient with neurogenic lower urinary tract dysfunction due to suprasacral spinal cord injury.Bristol Urological Institute, Southmead Hospital, Department of Urology, Wielka Brytania. Artykuł zawiera ocenę skuteczności i bezpieczeństwa leczenia alfa
adrenolitycznego u chorych z neurogenną dysfunkcją dolnych dróg
moczowych powstałą wtórnie w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego
powyżej odcinka krzyżowego. Początkowo badanie uruchomiono
jako 4-tygodniową, podwójnie ślepą, kontrolowaną placebo
i randomizowaną próbę kliniczną (RCT); następnie przez rok prowadzono
je jako długoterminowe, otwarte badanie. Całkowitą liczbę
263 chorych włączono losowo do 4-tygodniowej terapii z placebo
lub z wykorzystaniem tamsulosyny w dawce 0,4 lub 0,8 mg, podawanej
raz dziennie. RCT ukończyło 244 chorych. Spośród nich długoterminową kontynuacją leczenia tamsulosyną objęto 186. Z kolei roczne
leczenie ukończyło 134 chorych. Pierwotnie ocenianym parametrem
skuteczności leczenia była wartość maksymalnego ciśnienia cewkowego
(MUP). Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU Clin Ther. 2003 Nov; 25 (11): 2875-2890Ocena równoważności biologicznej i innych aspektów związanych z leczeniem preparatami generycznymiBiśquivalence and other unresolved issues in generic drug substitution Meredith P.University Department of Medicine and Therapeutics, The Western Infirmary, Glasgow, Wielka Brytania Artykuł opublikowany w Clinical Terapeutics porusza kontrowersyjne
zagadnienie dotyczące wartości leków generycznych. Autor opracowania,
na podstawie analizy danych z lat 1953-2003, pochodzących
bezpośrednio z bazy MEDLINE, wykorzystując słowa kluczowe: "lek
generyczny", "pochodzenie", "jakość" i "produkt markowy", wyraża
obawy związane z zastosowaniem generyków. Wątpliwości w tym
względzie dotyczą m.in. zagadnień równoważności biologicznej. Jako
równoważność biologiczną (biśquivalence) określa się, według FDA,
brak istotnej różnicy w ilości aktywnej substancji w miejscu jej potencjalnego
działania przy zastosowaniu odpowiednika leku podawanego
w tej samej dawce, w tych samych warunkach i z użyciem tych samych
składników nieaktywnych oraz po przeprowadzeniu odpowiednio
zaprojektowanych badań klinicznych. Biodostępność leków generycznych
z tej samej grupy może być różna w zależności od kraju, w którym
generyk został wyprodukowany. Kryteriami stosowanymi do oceny równowa
żności biologicznej są m.in.: ilość i jakość aktywnego składnika,
droga podania, farmakokinetyka leku, czystość substancji nieaktywnej,
stopień rozpuszczania w przewodzie pokarmowym i zdolność absorpcji.
Dlatego różnice w charakterze chemicznym tzw. wypełniaczy
aktywnych składników leku mogą wywierać istotny wpływ na działanie
preparatu, niejednokrotnie niewystarczający lub wręcz odmienny. Jest
zrozumiałe, że wykorzystanie wszystkich kryteriów biodostępności
dla wielu leków generycznych, zwłaszcza tych o wąskim spektrum działania klinicznego, mogłoby doprowadzić do ujawnienia istotnych
zmian w stosunku do oczekiwanej odpowiedzi farmakokinetycznej.
Autor sugeruje, że obojętne składniki używane do produkcji leków
generycznych mogą wpływać na dystrybucję, metabolizm oraz wchłanianie
w okresie wysycenia pomimo tego, że nie wywołują żadnych
oczywistych różnic przy zastosowaniu pojedynczej dawki. Lek
generyczny może zawierać składnik, który nie jest obecny w leku oryginalnym.
Składnik ten może np. systematycznie uszkadzać czynność nerek, z uwagi na odmienny od oryginalnego profil wydalania.
Jednym z wielu zagadnień poruszanych w opracowaniu jest próba
odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku leków charakteryzujących się
wysokim poziomem zmienności farmakokinetycznej, badania nad
równoważnością biologiczną z wykorzystaniem standardowych kryteriów
są wystarczające. Zdaniem autora tak nie jest, m.in. z uwagi
na wysoki stopień zmienności metabolizmu leku między poszczególnymi
grupami chorych i genetycznym polimorfizmem enzymów biorących udział w metabolizmie leków. Najistotniejszy z nich wydaje się
polimorfizm w genie cytochromu P450 (gen 2C19), którego produkty
odpowiadają za przemiany wielu substancji w organizmie.
Artykuł jest cennym uzupełnieniem wiedzy nie tylko klinicystów, ale i farmaceutów. Opr. dr n. med. Piotr Chłosta, FEBU i dr n. med. Paweł Orłowski |