Przegląd Urologiczny 2017/3 (103) wersja do druku | skomentuj ten artykuł | szybkie odnośniki
 
strona główna > archiwum > Przegląd Urologiczny 2017/3 (103) > Hydrauliczna proteza prącia - ultima ratio w...

Hydrauliczna proteza prącia - ultima ratio w leczeniu ED

Część 1

"Sex is like air; it`s not important unless you aren`t getting any".
John Callahan

STRESZCZENIE: Hydrauliczne protezy prącia XXI wieku są skuteczną, nowoczesną metodą leczenia zaburzeń erekcji (ED), stanowiąc ostateczny środek w terapii pacjentów po bezskutecznych próbach leczenia innymi, mniej inwazyjnymi metodami, takimi, jak: psychoterapia, PDE5Is, MUSE, pompa próżniowa, LESWT czy (auto)iniekcje do ciał jamistych prącia. Nowoczesne implanty są zamkniętymi, wypełnianymi płynem systemami, składającymi się zasadniczo z trzech komponentów: pary cylindrów, rezerwuaru oraz pompy umożliwiającej kontrolę protezy. Cały system jest z zewnątrz niewidoczny. Celem implantacji protezy prącia jest przywrócenie aktywności seksualnej, jak również poprawa jakości życia. Współczesne implanty oferują możliwość uzyskania doskonałej erekcji, a także zachowania naturalnego wyglądu prącia w stanie zwiotczenia, zapewniając bardzo wysoką satysfakcję zarówno pacjentów, jak i ich partnerek.

Od przeszło czterech dekad hydrauliczne protezy prącia (inflatable penile prostheses - IPP) stanowią skuteczną metodę leczenia mężczyzn z zaburzeniami erekcji (erectile dysfunction - ED), będąc ultima ratio po bezskutecznych próbach terapii innymi, mniej inwazyjnymi metodami [1], takimi jak: psychoterapia, farmakoterapia przy użyciu inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 (PDE5Is), docewkowy system leczący zaburzenia erekcji (medical uretheral system for erection - MUSE), przezcewkowa terapia z zastosowaniem prostaglandyny E1 (Alprostadil), terapia z zastosowaniem pompy próżniowej, leczenie niskoenergetyczną falą uderzeniową (low-energy shock wave therapy - LESWT), (auto)iniekcje do ciał jamistych prącia (ryc. 1). Celem implantacji protezy prącia jest przywrócenie aktywności seksualnej, jak również poprawa jakości życia [2].

Historia implantacji

Jako pierwszy zastosowanie dla protez prąciowych opisał już w XVI wieku francuski lekarz wojskowy Ambroise Paré. Istotną grupę jego pacjentów stanowili mężczyźni, których prącie w wyniku odniesionych obrażeń wojennych musiało być amputowane. Aby mężczyźni ci nie byli zmuszeni przyjmować "kobiecej" siedzącej pozycji podczas mikcji, Paré zastępował amputowane prącie "sztucznym penisem", skonstruowanym z twardego drewna. Pomysł ten opisał w swojej książce pt. "Of the means and manner to repair or supplie the natural or accidental defects or wants of a man`s bodie" w następujący sposób: "those that have their yardes cut off close to their bellies, are greatly troubled in making of urine so that they are constrained to sit downe like women for their ease" [3]. Mimo iż Pare nie skonstruował swojej protezy celem przywrócenia życia seksualnego, jego działalność zapisała się na kartach historii urologii jako pierwsze zastosowanie protezy prąciowej. W latach 50. ubiegłego wieku Goodwin i Scott przeprowadzili pięć pierwszych implantacji z zastosowaniem sztywnej protezy prącia zbudowanej z akrylu. Implanty te były umiejscawiane pod powięzią Bucka, lecz poza ciałami jamistymi (ryc. 2).

Rycina 1
Przykłady różnych form leczenia zaburzeń erekcji: a) farmakoterapia; b) terapia pompą próżniową;, c) autoiniekcja do ciał jamistych (- 2012 Boston Scientific)
Rycina 2
Przekrój poprzeczny przez prącie. Czerwoną strzałką oznaczono miejsce implantacji protezy przez Goodwina i Scotta - pod powięzią Bucka [4])

Powyższa lokalizacja stanowiła przyczynę, dla której ich pierwsi pacjenci borykali się z poważnymi komplikacjami, takimi jak: martwica niedokrwienna, przetoki, infekcje, ropnie i ostatecznie ekstruzja implantu (wydalenie na zewnątrz) [5]. Przy okazji rozwoju programów kosmicznych w latach 60. zsyntetyzowano nowy przełomowy materiał - silikon, który wzbudził również zainteresowanie świata medycznego. Pierwsza silikonowa proteza prącia powstała już w 1964 roku [6]. Dzięki takim cechom, jak lepsza tolerancja, większa fleksyjność i mniejszy odsetek zakażeń, silikon budził nadzieję na redukcję częstości powikłań po implantacji, poprawę funkcjonalności implantu i podniesienie komfortu pacjenta. Nadzieja ta przyświecała Pearmanowi, kiedy w roku 1967 zaprezentował swoją pierwszą silikonową protezę, którą można było przyciąć do żądanej długości. Niestety, niekorzystna lokalizacja, w której umieszczał swoje implanty - pod powięzią Bucka po grzbietowej stronie prącia - niezmiennie wiązała się z dolegliwościami bólowymi i poważnymi powikłaniami w postaci erozji i ekstruzji implantu (ryc. 3).

Rycina 3
Implantacja protezy prącia pod powięź Bucka według Pearmana [7]
Rycina 4
Przekrój poprzeczny przez prącie. Czerwoną strzałką oznaczono miejsce implantacji protezy pod błoną białawą [4]

Aby podnieść komfort pacjentów, poprawić stabilność protezy, jak również efekt estetyczny uzyskiwany po implantacji, Pearman zmienił koncepcję chirurgiczną i zaczął wszczepiać kolejne protezy pod błoną białawą (Tunica albuginea) (ryc. 4).

Jednakże obie powyższe metody implantacji protezy poza światłem ciał jamistych - pod powięzią Bucka bądź pod błoną białawą - były niezwykle trudne technicznie i obarczone wysoką częstością poważnych powikłań - erozją cewki moczowej i ekstruzją implantu [8]. W XX wieku pojawiła się nowa, przełomowa koncepcja implantacji protez prącia - do ciał jamistych (ryc. 5).

Rycina 5
Przekrój poprzeczny przez prącie. Czerwonymi strzałkami oznaczono miejsce implantacji protezy do obu ciał jamistych [4]

Idea ta zmieniła wygląd implantów prąciowych i była początkiem drogi prowadzącej do powstania nowoczesnych protez ciał jamistych. Behaeri, sfrustrowany powikłaniami związanymi z wszczepieniem akrylowych prętów pod powięź Bucka, jako pierwszy w 1958 roku wykonał implantację protezy do ciał jamistych, używając do tego celu dwóch polietylenowych prętów. W 1996 roku liczba wykonanych przez niego implantacji sięgnęła 700, a opublikowane wyniki świadczyły o skuteczności metody [9]. W Stanach Zjednoczonych rozpoczęto implantacje do ciał jamistych z użyciem podobnych prętów polietylenowych o małym kalibrze w 1973 roku [10]. Protezy te były jednak zbyt sztywne, mało elastyczne i dość cienkie, powodując częste erozje i perforacje ciał jamistych oraz cewki moczowej. Protezy piersi zbudowane z żelu silikonowego były inspiracją do stworzenia protezy prąciowej, która wzbudziła nadzieję na pokonanie powyższych problemów. Miała formę zbudowanej z gumy silikonowej tulei wypełnionej wewnątrz żelem silikonowym, niemniej z powodu dużej podatności na uszkodzenia i pęknięcia skutkującymi wyciekiem żelu poza protezę zarzucono tę koncepcję już po kilku implantacjach. Nowoczesna epoka implantacji protez prąciowych rozpoczęła się w roku 1975 wraz z wynalezieniem Small CarrionTM [11], protezy zbudowanej w całości z silikonu w formie zewnętrznej tulei z gąbczastym wypełnieniem, która wypełniała całe ciała jamiste i efektywnie zwiększała rozmiar prącia (ryc. 6) [12].

Rycina 6
Proteza Small CarrionTM [12]

Pierwsza giętka proteza prącia o nazwie Flexirod, która dzięki zawiasowej budowie umożliwiała odbycie bardziej satysfakcjonującego stosunku płciowego, została zaprezentowana w 1977 roku [11], natomiast pierwsza półsztywna proteza - w 1980 roku [13].

Pierwszą hydrauliczną protezę prącia zaprezentowali Scott, Bradley i Timm w 1973 roku na Uniwersytecie Minnesota (ryc. 7). Implant był zbudowany z wzmocnionego kauczuku silikonowego (DacronTM) i składał się z dwóch implantowanych do ciał jamistych cylindrów o zwężonych końcach, zbiorniczka zawierającego płyn nieprzepuszczalny dla promieni rtg, umieszczanego w przestrzeni przedpęcherzowej, oraz dwóch pomp umieszczanych w worku mosznowym, pozwalających na kontrolę implantu z zewnątrz. Zamysłem przyświecającym twórcom było odtworzenie naturalności erekcji i osiągnięcie akceptowalnego wyglądu kosmetycznego prącia w stanie zwiotczenia [14]. Dzięki tym cechom hydrauliczne protezy prąciowe szybko prześcignęły popularnością protezy półsztywne. W 1980 roku wyprodukowano pierwszy cylinder na bazie poliuretanu [15].

Rycina 7
Pierwsza hydrauliczna proteza prącia [14]
Rycina 8
Implanty ciał jamistych: a) Titan Touch (- 2014 Coloplast-Porges); b) Boston Scientific (- 2013 Boston Scientific); c) Zephyr (- 2016 Zephyr Surgical Implants - ZSI)

Hydrauliczne protezy prącia są udoskonalane od ponad 40 lat. Nowoczesne implanty są zamkniętymi, wypełnianymi płynem systemami. Składają się z pary wydrążonych cylindrów zbudowanych z silikonu lub materiału Bioflex (Coloplast-Porges), jednego wypełnianego płynem zbiornika i z pojedynczej, umieszczanej w obrębie worka mosznowego pompy, umożliwiającej aktywację i dezaktywację protezy. Poszczególne elementy protezy są ze sobą połączone za pomocą opornych na zagięcia i złamania silikonowych przewodów. Cały system jest z zewnątrz niewidoczny. Na rynku istnieją również dwuczęściowe hydrauliczne protezy prąciowe zbudowane z pary cylindrów i pompy, w których płyn gromadzony jest w obrębie Rear Tips, jednak z powodu jego stosunkowo niewielkiej objętości końcowy efekt stanów erekcji i zwiotczenia nie dorównuje efektowi osiąganemu przy użyciu protez trzyczęściowych [16].

Hydrauliczne protezy prącia XXI wieku stanowią obecnie skuteczną nowoczesną metodę terapii, która powinna być zaproponowana mężczyznom po bezskutecznych próbach terapii zachowawczej, celem polepszenia zubożałego bądź przywrócenia de novo nieistniejącego wskutek poważnych zaburzeń erekcji życia seksualnego. Współczesne implanty oferują możliwość uzyskania doskonałej erekcji, jak również zachowania naturalnego wyglądu prącia w stanie zwiotczenia, zapewniając bardzo wysoką satysfakcję zarówno pacjentów, jak i ich partnerek [17].

Opis systemu

Zasadniczo wszystkie dostępne na rynku systemy oparte są na tej samej zasadzie hydraulicznej i składają się z trzech komponentów (ryc. 8):
- pary cylindrów,
- zbiornika,
- pompy.

Cylindry

Stanowią parzystą komponentę protezy o zwężonych i zaokrąglonych końcach, implantowaną do ciał jamistych prącia (ryc. 9). Materiał budulcowy stanowi silikon bądź w przypadku protez Coloplast-Porges - Bioflex. Długość cylindrów dobierana jest śródoperacyjnie - indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od długości ciał jamistych. Na rynku dostępne są różne długości cylindrów: 11/12/14/16/18/20/22/24/26/28 cm dla protez Coloplast-Porges, 12/14/15/16/18/21 cm dla protez Boston Scientific (American Medical Systems - AMS) i 13/16/19/22 cm dla protez ZSI. Zazwyczaj są produkowane w dwóch średnicach - standardowej i wąskiej (ryc. 9).

Rycina 9
Przykładowe średnice cylindrów i ich wygląd (- Coloplast-Porges)

Zbiornik

Zbiornik jest wypełniany sterylną solą fizjologiczną i połączony za pomocą silikonowego przewodu z pompą. Celem minimalizacji ryzyka automatycznego wypełnienia cylindrów i niezamierzonej aktywacji protezy zbiornik Coloplast-Porges jest wyposażony od 2002 roku w mechanizm zabezpieczający - Lock-OutTM Ventil (ryc. 10).

Rycina 10
Lock-OutTM Ventil (- 2014 Coloplast-Porges)

Do niezamierzonej aktywacji może dojść w wyniku bezpośredniego nacisku na pompę podczas siedzenia na motocyklu, rowerze, jazdy konnej, jak też w wyniku zbyt dużej ilości płynu w układzie, umieszczenia pompy lub zbiornika w zbyt ciasnej przestrzeni, utworzenia się gęstej torebki wokół pompy albo zbiornika czy też pozostawienia zaktywowanego implantu w okresie pooperacyjnym, co skutkuje tworzeniem się torebki wokół pustego zbiornika, uniemożliwiającej jego późniejsze wypełnienie. Pomimo dużej siły nacisku na zbiornik bądź wysokiego ciśnienia w jego wnętrzu konstrukcja wentyla przeciwdziała niezamierzonemu transferowi płynu ze zbiornika w kierunku pompy i cylindrów (ryc. 11).

Rycina 11
Mechanizm wewnętrzny Lock-OutTM Ventil (- 2014 Coloplast-Porges)
Rycina 12
Stare zbiorniki: a) będący nadal w użyciu tradycyjny, kulisty zbiornik firmy Boston Scientific (- 2012 Boston Scientific); b) stary cylindryczny zbiornik Titan (- 2010 Coloplast-Porges)
Rycina 13
Nowoczesne zbiorniki: a) Titan Clover Leaf (CL) Reservoir (- 2014 Coloplast-Porges); b) Boston Scientific Conceal - Low-Profil-Reservoir (- 2012 Boston Scientific)

Mechanizm ten pozwolił uniknąć 2% rewizji operacyjnej z powodu samoistnej inflacji oraz zredukował jej częstość z 11% do 1,3% [18]. W protezach Boston Scientific zastawka zabezpieczająca przed autoinflacją znajduje się w obrębie pompy.

Pierwotnie istniejące na rynku zbiorniki (ryc. 12) miały formę pojemników w kształcie kuli o różnych objętościach - 65 ml lub 100 ml (Boston Scientific), jak też zbiorników w kształcie cylindrów produkowanych w objętościach 75 ml i 125 ml (Coloplast-Porges).

Nowoczesne zbiorniki firm Coloplast-Porges i Boston Scientific zachowują w stanie wypełnionym płaską formę. Mają odpowiednio nazwy Boston Scientific ConcealTM Low-Profil-Reservoir o pojemności 100 ml oraz Coloplast-Porges Cloverleaf (CL) Reservoir o pojemności 7 ml lub 125 ml. Stanowią ogromną innowację w porównaniu z uprzednimi kulistymi (Boston Scientific) bądź cylindrycznymi (Coloplast-Porges) tradycyjnymi zbiornikami. Przedstawiony przez dr. Wilsona Rezerwuar CL to obecnie jedyny, który został dopuszczony przez Agencję Żywności i Leków (Food and Drug Administration - FDA) do ektopowej wysokiej podmięśniowej implantacji (ryc. 13).

Pompa i funkcja systemu

Użytkowanie pierwszych hydraulicznych protez prąciowych wymagało obsługi dwóch oddzielnych pomp
- jednej do inflacji i drugiej do deflacji (ryc. 7) [14].

Rycina 14
Obsługa implantu: a) aktywacja implantu; b) deaktywacja implantu; c) szybkie opróżnienie cylindrów (- 2014 Coloplast-Porges)

Obecnie istnieje możliwość aktywacji i deaktywacji implantu za pomocą tylko jednej pompy.

Aby aktywować system, pacjent ściska kilkakrotnie kciukiem i palcem wskazującym umieszczoną w mosznie okrągłą gruszkę pompki (ryc. 14a), wskutek czego płyn zostaje przetransportowany ze zbiornika do cylindrów znajdujących się w ciałach jamistych. Zbiornik opróżnia się, cylindry wypełniają, prącie się prostuje, powiększa i, przechodząc w stan erekcji, umożliwia odbycie stosunku płciowego.

Rycina 15
Różne typy mechanizmów opróżniania pompy: a) Titan OTR z panelami dotykowymi Touch Pads; b) Titan z drążkowym zaworem zwalniającym; c) Titan Touch z przyciskami opróżniania, d) wewnętrzny mechanizm pompy (- 2014 Coloplast Corp.)

Celem deaktywacji systemu pacjent uruchamia mechanizm opróżniania umieszczony w górnej części pompy (ryc. 14b), umożliwiając przepływ płynu z cylindrów z powrotem do zbiornika. Zbiornik napełnia się, cylindry opróżniają i prącie wiotczeje.

Są różne typy pomp i mechanizmów opróżniania (ryc. 15). Pompy firmy Coloplast-Porges umożliwiają łatwe i szybkie zniesienie erekcji prącia poprzez jeden krótki (2-4 sek.) stały i pewny ucisk drążków zwalniających (hydrauliczna proteza prącia Titan z drążkowym zaworem zwalniającym - Titan IPP with Release Bar Valve), chwilowe naciśnięcie paneli dotykowych Touch Pads (hydrauliczna proteza prącia Titan OTR z panelami dotykowymi - Titan One Touch Release IPP with Touch Pads) lub przycisku opróżniania (hydrauliczna proteza prącia Titan Touch z przyciskami opróżniania - Titan Touch IPP with Deflate Button). Aby przyspieszyć proces deflacji, można dodatkowo ostrożnie ścisnąć prącie jedną ręką, aby wycisnąć płyn z cylindrów (ryc. 14c). Ściśnięcie prącia przed uruchomieniem mechanizmu opróżniania może spowodować uszkodzenie prącia i/lub pompki.

Rear Tip Extenders (RTE)

Rear Tip Extenders są dodatkowymi elementami, których możemy użyć celem optymalnego dopasowania implantu do długości ciał jamistych prącia. Istnieją różne długości RTE (ryc. 16). Firmy Coloplast, Boston i Zephyr oferują przedłużki końcówki tylnej cylindra o długościach odpowiednio: 1/1,5/2/3 cm, 0,5/1/1,5/2/3/4/5/6 cm oraz 1/2/3 cm. Firma Zephyr oferuje dodatkowo przedłużki dystalne o długościach 1 cm i 2 cm.

Na rynku istnieją również hydrauliczne trzyczęściowe protezy prąciowe, powstałe specjalnie na potrzeby falloplastyki, np. fikowany na kości łonowej implant firmy Zephyr z pojedynczym, dużej średnicy cylindrem (25 mm) z końcówką imitującą kształt żołędzi (ryc. 17).

Rycina 16
Rear Tip Extenders (RTE) o różnych długościach (- Coloplast-Porges)

Innowacje zapobiegające zakażeniom

Protezy firmy Boston Scientific (cylindry, pompa i zbiorniki) są od 2001 roku pokryte powłoką Inhibi- ZoneTM, nasyconą minocykliną i rifampicyną (ryc. 18). Wprowadzenie InhibiZoneTM zredukowało częstość zakażeń protezy z 2,5% do 1,1% [19].

Powłoka hydrofilna (Polyvinylpyrrolidon - PVP) pokrywająca protezy firmy Coloplast-Porges, która została wprowadzona w 2002 roku, cechuje się właściwością absorpcji różnych rozpuszczalnych w wodzie antybiotyków, które po wszczepieniu implantu dyfundują do tkanek pacjenta. Absorpcja odbywa się w trakcie przedoperacyjnej kąpieli protezy w roztworze antybiotyku (ryc. 19). Powłoka pokrywa również wszystkie przewody łączące oraz elementy przedłużające. Wprowadzenie tej innowacji zredukowało częstość zakażeń z 2,07% do 1,06% [20].

Rycina 17
Hydrauliczna trzyczęściowa proteza prącia dla pacjentów po falloplastyce (- Zephyr Surgical Implants)
Rycina 18
InhibiZoneTM (- 2012 Boston Scientific). Po lewej - próbka impregnowana antybiotykiem i strefa zahamowania. Po prawej - uwalniane przez powłokę cząsteczki antybiotyku
Rycina 19
Profilaktyka przeciwzapalna: a) komponenty hydraulicznej protezy prącia Coloplast-Porges z powłoką hydrofilną PVP w kąpieli antybiotykowej (R10/G1) (- Agnieszka Chomicz); b) absorpcja cząsteczek antybiotyku przez PVP (- 2013 Coloplast-Porges Corp.)

Przygotowując roztwór celem przedoperacyjnego nasycenia implantu, możemy użyć różnych rozpuszczalnych w wodzie antybiotyków. Dhabuwala wykazał, iż zarówno hydrofilna powłoka (PVP) nasycona roztworem rifampicyny z gentamycyną protezy Titan Coloplast- Porges, jak również proteza wyposażona w powłokę Inhibizone (Boston Scientific) obniżają ryzyko zakażeń w większym stopniu niż protezy Titan Coloplast- Porges nasycone roztworem wancomycyny z gentamycyną. Dlatego też Dhabuwala w przypadku protez wymagających przedoperacyjnego wysycenia antybiotykiem zaleca stosowanie roztworu rifampicyny z gentamycyną [21]. Wykazał, iż tak wytworzona strefa zahamowania zapewnia doskonałą ochronę przed S. epidermidis i E. coli zarówno przy stężeniach: rifampicyna 10 mg/ml + gentamycyna 1 mg/ml (R10/G1), jak również: rifampicyna 1 mg/ml + gentamycyna 1 mg/ml (R1/G1). Niektóre komponenty protezy Boston Scientific - przewody łączące i przedłużacze tylnej końcówki (Rear Tip Extender) - nie są pokryte antybiotykiem i nie wytwarzają strefy zahamowania [22]. Implanty z antybiotykową powłoką, używane w trakcie operacji rewizyjnej, nie redukują ryzyka zakażeń, jeżeli dodatkowo nie zostaną zanurzone w roztworze antyseptycznym [23]. Generalnie zastosowanie implantów powleczonych obniża częstość powikłań zapalnych o 50% [24].

Wskazania do implantacji protezy prącia

Implantacja protezy prącia jest ostateczną opcją terapeutyczną (ultima ratio) w leczeniu ED u pacjentów po bezskutecznych próbach terapii zachowawczej, to znaczy zarówno w przypadku zbyt słabej odpowiedzi, jak i jej braku na różne inhibitory PDE-5 (Sildenafil, Tadalafil, Vardenafil, itd.), różne schematy ich stosowania, takie jak terapia na żądanie (on-demand therapy), długoterminowa terapia niską dawką (long-term low-dose therapy), jak również w przypadku pierwotnej (brak odpowiedzi) lub wtórnej (nabyta oporność na lek) nieskuteczności terapii z zastosowaniem iniekcji do ciał jamistych prącia. Przy braku odpowiedzi na MUSE bądź terapię z użyciem pomp próżniowych można zaproponować terapię iniekcjami dojamistymi, dlatego u tych pacjentów nie istnieją jeszcze bezpośrednie wskazania do implantacji hydraulicznej protezy prącia. Z drugiej strony terapia przy użyciu pompy próżniowej może być zastosowana w przypadku krótkiego prącia jako przygotowanie przed implantacją protezy prąciowej [25]. Mężczyźni z ED po radykalnej prostatektomii bez zaoszczędzenia pęczków naczyniowo-nerwowych mogą być leczeni za pomocą iniekcji dojamistych [26]. Pacjenci, u których pęczki naczyniowo-nerwowe zostały zaoszczędzone po jednej lub obu stronach, mogą być poddani najpierw pooperacyjnej rehabilitacji w postaci długoterminowej terapii inhibitorem PDE5 w niskiej dawce lub podawanego na żądanie bądź terapii przy użyciu pompy próżniowej i jeżeli po roku takiego leczenia nie uzyska się żadnej poprawy, pacjenci powinni być kwalifikowani do implantacji hydraulicznej protezy prącia.

W przypadku pacjentów z ED po radykalnej cystoprostatektomii preferowano w przeszłości implantację półsztywnych lub dwuczęściowych protez. Przyczyną takiego postępowania było zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań śródoperacyjnych związane z momentem umieszczania zbiornika w przestrzeni przedpęcherzowej, a wynikające ze stanu miednicy mniejszej i obliteracji przestrzeni Retziusa po cystoprostatektomii. Powikłania te obejmują uszkodzenie między innymi naczyń biodrowych, pęcherza moczowego, jelita. W przypadku tych pacjentów rozwiązaniem pozwalającym uniknąć wyżej wymienionych powikłań jest ektopowe wysokie podmięśniowe umiejscowienie zbiornika [27].

Po przeszło 40 latach burzliwej ewolucji współczesne implanty stanowią dziś skuteczną metodę przywracającą możliwość prowadzenia aktywnego i satysfakcjonującego życia seksualnego. Spośród wszystkich sposobów leczenia ED zastosowanie protez prącia cechuje się jednym z najwyższych wskaźników zadowolenia wśród pacjentów i ich partnerek, jeśli są one wykonywane prawidłowo. Na różnych etapach implantacji czyha na operatora wiele niebezpieczeństw.

W części drugiej artykułu zostanie przedstawiona procedura implantacji hydraulicznej protezy prącia "krok po kroku".

lek. Agnieszka Chomicz
Klinika Urologii i Urologii Dziecięcej - Center of Excellence For Penile Implants
Uniwersytecki Szpital Kliniczny Schleswig-Holstein, Kampus Kilonia,
Uniwersytet Christian`a- Albrecht`a w Kilonii, Schleswig-Holstein, Niemcy
dyrektor kliniki: prof. dr Klaus-Peter Jünemann

Oddział Urologii i Onkologii Urologicznej
Centrum Uronefrologii
Międzyleski Szpital Specjalistyczny, Warszawa
kierownik oddziału: dr hab. n. med. Artur A. Antoniewicz


Piśmiennictwo:

 

  1. Mulcahy, J.J. (2010): Current approach to the treatment of penile implant infections. Ther Adv Urol, 2, 69-75.
  2. Stember, D.S., Garber, B.B., Perito, P.E. (2014): Outcomes of abdominal wall reservoir placement in inflatable penile prosthesis implantation: a safe and efficacious alternative to the space of Retzius. J Sex Med, 11(2), 605-612.
  3. Kim, J.H., Carson C.C. (1993): History of urologic prostheses for impotence. Prob Urol, 7, 283-288.
  4. Devine, C.J., Angermeier, K.W. (1994): Anatomy of the penis and mate perineum. AUA Update Series, 1994, 13, 10-23.
  5. Goodwin, W.E., Scott, W.W. (1952): Phalloplasty. J Urol, 68, 903-908
  6. Lash, H., Zimmerman, D.C., Loeffler, R.A. (1964): Silicone implantation: inlay method. Plast Reconstr Surg, 34, 75-79.
  7. Pearman, R.O. (1967): Treatment of organic impotence by implantation of a penile prosthesis. J UroI, 97(4), 716-719.
  8. Pearman, R.O. (1972): Insertion of a silastic penile prosthesis for the treatment of organic sexual impotence. J Urol, 107(5), 802-806.
  9. Behaeri, G.E. (1996): Surgical treatment of impotence. Plast Reconstr Surg, 38, 92.
  10. Morales, P.A., Suarez, J.B., Delgado, J., Whitehead, E.D. (1973): Penile implant for erectile impotence. J UroI, 109(4), 641-645.
  11. Finney, R.P. (1984): Finney flexirod prosthesis. Urology, 23, 79-82.
  12. Small, M.P., Carrion, H.M., Gordon, J.A. (1975): Small-Carrion penile prosthesis: New implant for management of impotence. Urology, 5, 479-483.
  13. Jonas, U., Jacobi, J.H. (1980): Silicone cylinder penile prosthesis: description, operative report and results. J Urol. 123, 865-868.
  14. Scott, F.B., Bradley, W.E., Timm, G.W. (1973): Management of erectile impotence: use of implantable inflatable prosthesis. Urology, 2, 80-82.
  15. Wilson, S.K., Cleves, M.A., Delk, J.R. (1999): Comparison of mechanical reliability of original and enhanced mentor alpha i penile prosthesis. J Urol, 162, 715-718.
  16. Levine, L.A., Estrada, C.R., Morgentaler, A. (2001): Mechanical reliability and safety of, and patient satisfaction with the Ambicor inflatable penile prosthesis: results of a 2 center study. J Urol, 166, 932-937.
  17. Rajpurkar, A., Dhabuwala, C.B. (2003): Comparison of satisfaction rates and erectile function in patients treated with sildenafil, intracavernous prostaglandin E1 and penile implant surgery for erectile dysfunction in urology practice. J Urol, 170, 159-163.
  18. Wilson, S.K., Henry, G.D., Delk, J.R., Cleves, M.A. (2002): The Mentor Alpha I penile prosthesis with reservoir lock-out valve: effective prevention of auto-inflation with improved capability for ectopic reservoir placement. J Urol, 168, 1475-1478.
  19. Carson, C.C., Mulcahy, J.J., Harsch, M.R. (2011): Long-term infection outcomes after original antibiotic impregnated inflatable penile prosthesis implants: up to 7.7 years of followup. J Urol, 185(2), 614-618.
  20. Wolter, C.E., Hellstrom, W.J.G. (2004): The hydrophilic coated inflatable penile prosthesis: one year experience. J Sex Med, 1, 221-224.
  21. Dhabuwala, C., Sheth, S., Zamzow, B. (2011): Infection rates of rifampin/gentamicin-coated Titan Coloplast penile implants. Comparison with Inhibizone-impregnated AMS penile implants. J Sex Med, 8(1), 315-320.
  22. Dhabuwala, C. (2010): In vitro assessment of antimicrobial properties of rifampin-coated Titan(®) Coloplast penile implants and comparison with Inhibizone(®). J Sex Med, 7(10), 3516-3519.
  23. Wilson, S.K., Zumbe, J., Henry, G.D., Salem, E.A., Delk, J.R., Cleves, M.A. (2007): Infection reduction using antibiotic coated inflatable penile prosthesis. Urology, 70, 337-340.
  24. Mandava, S.H., Serefoglu, E.C., Freier, M.T., Wilson, S.K., Hellstrom, W.J. (2012): Infection retardant coated inflatable penile prostheses decrease the incidence of infection: a systematic review and meta-analysis. J Urol, 188(5), 1855-1860.
  25. Mandava, S.H., Serefoglu, E.C., Freier, M.T., Wilson, S.K., Hellstrom, W.J. (2012): Infection retardant coated inflatable penile prostheses decrease the incidence of infection: a systematic review and meta-analysis. J Urol, 188(5), 1855-1860.
  26. Bannowsky, A., Raileanu, A., Uckert, S., van Ahlen, H. (2013): Rehabilitation of Erectile Function After Nerve-Sparing Radical Prostatectomy: Therapeutic Concepts in Germany. Urologe A, 52(12), 1679-1683.
  27. Morey, A.F., Cefalu, C.A., Hudak, S.J. (2013): High submuscular placement of urologic prosthetic balloons and reservoirs via transscrotal approach. J Sex Med, 10, 603-610.