Przegląd Urologiczny 2017/1 (101) wersja do druku | skomentuj ten artykuł | szybkie odnośniki
 
strona główna > archiwum > Przegląd Urologiczny 2017/1 (101) > Sylodosyna - dlaczego urolodzy powinni stosować...

Sylodosyna - dlaczego urolodzy powinni stosować ją częściej

Łagodny rozrost gruczołu krokowego (BPH) jest spowodowany niezłośliwym rozrostem komórek gruczołowych i komórek podścieliska gruczołu krokowego, a klinicznie charakteryzuje się objawami z dolnych dróg moczowych (LUTS) [1, 2]. Od ponad 20 lat farmakologiczne leczenie BPH opiera się przede wszystkim na antagonistach receptorów α1-adrenergicznych (α-blokery), które powodują rozkurcz mięśni gładkich szyi pęcherza moczowego, cewki moczowej oraz podścieliska gruczołu krokowego i jego torebki, co poprawia drogę odpływu moczu i zmniejsza LUTS [3].

Podstawowym celem terapii z zastosowaniem α-blokerów jest poprawa jakości życia pacjentów z LUTS/ BPH oraz opóźnienie potrzeby leczenia operacyjnego, które niesie ze sobą ryzyko uciążliwych dla pacjenta powikłań [4]. Alfa-blokerami wykorzystywanymi do leczenia BPH w Polsce są: alfuzosyna, doksazosyna, terazosyna, tamsulosyna oraz sylodosyna. Pierwsze trzy z wymienionych cechują się ograniczoną selektywnością w stosunku do podtypu receptora α-1A-adrenergicznego i silnie blokują również podtypy α-1B i α-1D. W związku z tym powodują poważne objawy uboczne związane przede wszystkim z działaniem naczyniorozszerzającym, tj. ortostatyczne spadki ciśnienia tętniczego krwi i zawroty głowy [5]. Jest to efekt wysoce niepożądany i niebezpieczny, szczególnie u osób starszych, a właśnie w tej populacji częściej występuje BPH i większa jest też koncentracja podtypu receptora α-1A w gruczole krokowym [6], a z drugiej strony od 65. roku życia w obwodowych naczyniach krwionośnych dominuje podtyp α-1B [7]. Tamsulosyna ma relatywną selektywność w stosunku do receptorów alfa, co powoduje, że odsetek działań ubocznych związanych z hipotonią jest mniejszy niż w przypadku alfuzosyny, doksazosyny i terazosyny [8]. Największą selektywność w stosunku do podtypu α-1A receptorów adrenergicznych wykazuje sylodosyna. Przekłada się to na jej wysoką skuteczność w leczeniu LUTS oraz minimalne ryzyko wpływu na układ sercowo-naczyniowy, a tym samym na jej wysokie bezpieczeństwo zarówno u pacjentów leczonych, jak i nieleczonych na nadciśnienie tętnicze krwi.

Selektywność sylodosyny

Sylodosyna (Urorec, Recordati) jest wysoce selektywnym antagonistą receptora α-1A adrenergicznego. Ma najwyższe powinowactwo do tego podtypu receptora ze wszystkich α-blokerów stosowanych w leczeniu LUTS/BPH. Jej powinowactwo do podtypu receptora α-1A (dominującego w dolnych drogach moczowych) w stosunku do podtypu α-1B (obecnego w układzie sercowo-naczyniowym) jest 162 razy większe, a w stosunku do podtypu α-1D (obecnego w naczyniach różnych narządów, także stercza i pęcherza oraz w układzie nerwowym) około 55 większe [9, 10]. W przypadku tamsulosyny powinowactwo do podtypu receptora α-1A w stosunku do podtypu α-1B jest jedynie 9,55 razy wyższe, a w stosunku do podtypu α-1D tylko około 2,5 razy wyższe [5]. W badaniach nad zdolnościami przyłączania się α-blokerów stosowanych w leczeniu BPH do receptorów powinowactwo sylodosyny do tkanki ludzkiego stercza w porównaniu do tkanki aorty było około 214 razy wyższe, a tamsulosyny jedynie 8,3 razy wyższe [11].

Skuteczność sylodosyny w leczeniu LUTS u mężczyzn z BPH

Badania nad zdolnością sylodosyny do redukcji LUTS spowodowanych BPH, które zostały przeprowadzone w USA [12], Europie [13], Japonii [14], Tajwanie [15] oraz Korei Południowej [16], zarówno w dawce 8 mg raz dziennie (dawka zarejestrowana w Polsce), jak i w dawce 4 mg dwa razy dziennie, potwierdziły jej wysoką skuteczność. Szybka poprawa LUTS z istotnym statystycznie obniżeniem punktacji w Międzynarodowej Skali Oceny Objawów Towarzyszących Rozrostowi Stercza (International Prostate Symptom Score - IPSS) w stosunku do mężczyzn stosujących placebo jest widoczna już po 3-4 dniach od rozpoczęcia terapii [12]. Co ważne, poprawa dotyczy każdego z objawów z fazy zbierania się moczu w pęcherzu moczowym i z fazy mikcji, a obniżenie punktacji IPSS o co najmniej 25% jest obserwowane u nawet 77% mężczyzn [17, 18]. Ponadto, sylodosyna zmniejsza znacząco liczbę epizodów nykturii - objawu uznanego przez pacjentów z BPH za najbardziej dokuczliwy [19, 20], a jednocześnie objawu istotnie związanego z depresją, uczuciem zmęczenia, zwiększonym ryzykiem upadków i złamań biodra w populacji starszych osób [21] oraz będącego silnym predyktorem śmiertelności, szczególnie w populacji do 65. roku życia [19, 22]. Skuteczność sylodosyny w redukcji LUTS została potwierdzona nie tylko w badaniach z krótkim okresem obserwacji (12 tygodni), ale również w obserwacjach dziewięciomiesięcznych [23, 24]. Metaanaliza skuteczności stosowania sylodosyny w leczeniu LUTS [8], a także badanie IV fazy, przeprowadzone w 95 ośrodkach w 10 krajach europejskich, potwierdziły powyższe obserwacje w warunkach codziennej praktyki (tzw. real-life scenario), a więc na dużej liczbie mężczyzn z LUTS w następstwie BPH, u których występowały inne choroby przewlekłe oraz którzy przyjmowali przewlekle różne leki [25].

Badania porównujące skuteczność sylodosyny z tamsulosyną w uzyskaniu poprawy LUTS, mierzoną zmniejszeniem punktacji IPSS, wykazały, że sylodosyna w jednorazowej dawce 8 mg na dobę nie była gorsza od tamsulosyny 0,4 mg na dobę [13], a dawka 4 mg stosowana 2 razy dziennie (rejestracja w Japonii) nie była gorsza od tamsulosyny w dawce 0,2 mg na dobę [14, 15]. Proporcja chorych, u których wystąpiło zmniejszenie punktacji IPSS o co najmniej 25%, nie była istotnie statystycznie różna u mężczyzn stosujących sylodosynę w porównaniu do pacjentów przyjmujących tamsulosynę [13-15]. Z kolei w analizie post-hoc dużego badania europejskiego istotnie statystycznie więcej pacjentów stosujących sylodosynę miało poprawę dotyczącą najbardziej dokuczliwych objawów z dolnych dróg moczowych (tj. nykturii, częstomoczu i uczucia niepełnego opróżnienia pęcherza moczowego) niż mężczyzn przyjmujących tamsulosynę [20]. Analiza w podgrupach pochodząca z najnowszej metaanalizy 17 badań, w których uczestniczyło 656 pacjentów z LUTS/BPH poddanych leczeniu różnymi α-blokerami, wykazała, że wpływ tej grupy leków na parametry urodynamiczne nie jest identyczny [26]. Mimo iż nie istnieje badanie, które by w bezpośredni sposób potwierdziło tę obserwację, należy zauważyć znaczne różnice w redukcji wskaźnika przeszkody podpęcherzowej (bladder outlet obstruction index - BOOI) dla poszczególnych antagonistów receptorów α-1-adrenergicznych, które były analizowane we wspomnianej metaanalizie. Największą poprawę tego parametru zanotowano dla sylodosyny, a najmniejszą dla terazosyny [26].

Bezpieczeństwo stosowania sylodosyny u mężczyzn z łagodnym rozrostem stercza

Sylodosyna podawana doustnie mężczyznom z BPH jest lekiem dobrze tolerowanym [12-16]. Działania niepożądane, choć występują znamiennie statystycznie częściej niż u pacjentów przyjmujących placebo (29,0% versus 7,3%, p <0,001), są w większości nieznacznie nasilone, co powoduje, że mały odsetek chorych rezygnuje z terapii [12, 13, 15, 27]. W zbiorczej analizie danych z badań przeprowadzonych w USA i Europie jedynie 4,3% mężczyzn leczonych sylodosyną i 1,7% przyjmujących placebo przerwało leczenie z powodu działań niepożądanych leku (p <0,001) [27].

Najczęstsze działania niepożądane, które wystąpiły podczas badań klinicznych z zastosowaniem różnych α1-blokerów, to: zawroty i bóle głowy, astenia, niedociśnienie ortostatyczne, katar i zaburzenia ejakulacji. Poszczególne α-blokery różnią się miedzy sobą częstością powodowania tych zaburzeń [28]. W przypadku sylodosyny ryzyko wystąpienia najpoważniejszego działania niepożądanego, tj. niedociśnienia ortostatycznego, jest marginalne i równe placebo, i to bez względu na to, czy pacjenci przyjmują leki hipotensyjne, czy nie [17, 27]. Zbiorcza analiza wyników pochodzących z badań przeprowadzonych w USA i Europie wykazała występowanie hipotensji ortostatycznej jedynie u 1,3% mężczyzn przyjmujących sylodosynę oraz u 1,1% pacjentów otrzymujących placebo [27]. Przy czym u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki hipotensyjne ryzyko to wynosiło odpowiednio 1,8% i 2,0%, a u mężczyzn, którzy nie byli leczeni lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze krwi, wynosiło odpowiednio 1,1% i 0,7% [29]. Wysokie bezpieczeństwo sylodosyny zostało również potwierdzone w badaniu IV fazy, w którym niedociśnienie ortostatyczne obserwowano jedynie u 0,7% pacjentów, przy czym aż 60,5% pacjentów uczestniczących w badaniu miało współistniejące schorzenie sercowo-naczyniowe [17]. Zatem sylodosyna, w przeciwieństwie do pozostałych α-blokerów używanych w terapii LUTS/BPH, w tym także tamsulosyny, może być bezpiecznie stosowana również u pacjentów przyjmujących leki na nadciśnienie, albo gdy występuje u nich niedociśnienie. Dodatkowo, jako jeden z nielicznych α-blokerów w swojej klasie, jest bezpieczna dla mężczyzn przyjmujących jednocześnie inhibitory fosfodiesterazy typu 5 [20].

Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem sylodosyny w leczeniu LUTS/BPH są zaburzenia ejakulacji [12-16]. W badaniach klinicznych, również w warunkach codziennej praktyki (tzw. real-life scenario) oraz w analizie zbiorczej badań z USA i Europy, częstość ich występowania wynosiła do 22% [13-15, 17, 27]. Jednak, co ważne, to działanie niepożądane jest powszechnie akceptowane przez mężczyzn stosujących lek. Odzwierciedleniem tego był bardzo niski odsetek pacjentów rezygnujących z terapii z tego powodu, który wynosił tylko 1,3-2,9% [12-15, 17].

Obserwowane podczas stosowania sylodosyny zaburzenia ejakulacji nie powinny powodować obaw o bezpieczeństwo pacjentów ani zniechęcać lekarzy do jej stosowania. Tym bardziej, że są one spowodowane przejściową dysfunkcją nasieniowodów, będącą następstwem wysokiej selektywności leku w stosunku do podtypu receptora α-1A obecnego w nasieniowodach i odpowiedzialnego za ich skurcz i emisję nasienia do cewki moczowej, a nie zmianami w produkcji, ilości oraz czynności nasienia, czy wytryskiem wstecznym do pęcherza moczowego [12-14, 21, 23, 30-33]. W związku z tym działanie leku nie stanowi nieważ powoduje on tylko zmniejszenie objętości nasienia. Ponadto zaburzenia ejakulacji ustępują całkowicie w ciągu kilku dni po zaprzestaniu stosowania leku [34, 35] i nie mają wpływu na odczuwanie orgazmu [38]. Interesujący jest fakt, że zaburzenia ejakulacji obserwowane u mężczyzn stosujących sylodosynę mogą być czynnikiem predykcyjnym większego sukcesu leczenia, co wykazały analizy post-hoc z badań klinicznych przeprowadzonych w Japonii i USA [36, 37]. W tym ostatnim badaniu występowanie zaburzeń ejakulacji w następstwie stosowania sylodosyny wiązało się z co najmniej 3-punktową poprawą IPSS oraz z poprawą maksymalnego przepływu moczu przez cewkę moczową o co najmniej 3 ml/s [36].

Zaburzenia ejakulacji dominują również w przypadku innego relatywnie selektywnego α-blokera, tj. tamsulosyny. W kontrolowanych badaniach klinicznych odsetek pacjentów leczonych tamsulosyną, którzy raportowali ich wystąpienie, wahał się między 4% a 26% [40, 41], zaś w otwartym, długookresowym badaniu aż 30% pacjentów otrzymujących tamsulosynę zgłaszało zaburzenia ejakulacji [40]. Z kolei w badaniu na zdrowych ochotnikach tamsulosyna w dawce 0,8 mg na dobę powodowała wystąpienie zaburzeń ejakulacji aż u 89,6% badanych, a 35,4% mężczyzn, którzy zastosowali tamsulosynę, miało całkowity brak ejakulacji [41]. Badanie porównujące skuteczność i bezpieczeństwo sylodosyny i tamsulosyny u mężczyzn z LUTS/BPH nie wykazało istotnej statystycznie różnicy w występowaniu zdarzeń niepożądanych łącznie oraz zdarzeń niepożądanych powodujących przerwanie leczenia przez pacjentów stosujących sylodosynę, mimo iż zaburzenia ejakulacji obserwowane były częściej niż u chorych przyjmujących tamsulosynę [13]. W tym samym badaniu również zmiana jakości życia oceniana na podstawie pytania 8. kwestionariusza IPSS była porównywalna w obu grupach. W świetle obecnych dowodów zaburzenia ejakulacji można uznać za efekt klasy związany z leczeniem α-blokerami [20]. Przy czym należy zauważyć, że w przeciwieństwie do sylodosyny i tamsulosyny, przypadki zaburzeń ejakulacji związane ze stosowaniem nieselektywnych α-blokerów, takich jak doksazosyna, terazosyna czy alfuzosyna, są rzadsze - występują u około 1,5% leczonych pacjentów [42].

Podsumowanie

Sylodosyna jest najbardziej selektywnym ze wszystkich α-blokerów wykorzystywanych w leczeniu LUTS/ BPH. Jej wysoka skuteczność dotyczy każdego z objawów z dolnych dróg moczowych, w tym nykturii. Występujące w wyniku stosowania sylodosyny zablokowanie receptora α-1A obecnego w dolnych drogach moczowych oraz w nasieniowodach jest odpowiedzialne za wysoką skuteczność leku, ale także za odwracalne, niegroźne dla zdrowia, powszechnie akceptowalne i porównywalne do tamsulosyny pod względem częstości zmniejszenie emisji nasienia z nasieniowodów do cewki moczowej, bez negatywnego wpływu na odczuwanie orgazmu. Wyjątkową zaletą sylodosyny w przeciwieństwie do pozostałych leków jest niewywoływanie działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego, a w związku z tym wysokie bezpieczeństwo jej stosowania również u pacjentów przyjmujących leki hipotensyjne oraz u chorych z niedociśnieniem. Mając na uwadze, że pacjent z LUTS/ BPH to chory nierzadko obciążony różnymi przewlekłymi schorzeniami naczyniopochodnymi, jest wysoce zasadne i pożądane stosowanie sylodosyny u wielu naszych chorych, szczególnie, że często są to pacjenci obciążeni nadciśnieniem tętniczym, miażdżycą i innymi chorobami sercowo-naczyniowymi.

dr n. med. Tomasz Gołąbek
Katedra i Klinika Urologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Collegium Medicum
kierownik kliniki: prof. dr hab. n. med. Piotr Chłosta

dr n. med. Piotr Chłosta
Katedra i Klinika Urologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Collegium Medicum
kierownik kliniki: prof. dr hab. n. med. Piotr Chłosta


Piśmiennictwo:

 

  1. Chapple C. Medical treatment for benign prostatic hyperplasia. BMJ. 1992;304(6836):1198-9.
  2. McNicholas T, Kirby R. Benign prostatic hyperplasia and male lower urinary tract symptoms (LUTS). BMJ Clin Evid. 2011;2011.
  3. Cornu JN, Cussenot O, Haab F, Lukacs B.A widespread population study of actual medical management of lower urinary tract symptoms related to benign prostatic hyperplasia across Europe and beyond official clinical guidelines. Eur Urol. 2010;58(3):450-6.
  4. Gravas S, Bach T, Bachmann A, Drake M, Gacci M, Gratzke C, Madersbacher S, Mamoulakis C, Tikkinen KAO. Guidelines on the management of non-neurogenic male lower urinary tract symptoms (LUTS), including benign prostatic obstruction (BPO). European Association of Urology Guidelines, 2016 edition presented at the 31st annual congress of EAU in Munich. ISBN/EAN: 978-90-79754-98-4.
  5. Yoshida M, Kudoh J, Homma Y, Kawabe K. Safety and efficacy of silodosin for the treatment of benign prostatic hyperplasia. Clin Interv Aging. 2011;6:161-72.
  6. Nasu K, Moriyama N, Kawabe K, Tsujimoto G, Murai M, Tanaka T, Yano J.Quantification and distribution of alpha 1-adrenoceptor subtype mRNAs in human prostate: comparison of benign hypertrophied tissue and non-hypertrophied tissue. Br J Pharmacol. 1996;119(5):797-803.
  7. Rudner XL, Berkowitz DE, Booth JV, Funk BL, Cozart KL, D'Amico EB, El-Moalem H, Page SO, Richardson CD, Winters B, Marucci L, Schwinn DA.Subtype specific regulation of human vascular alpha(1)-adrenergic receptors by vessel bed and age. Circulation. 19997;100(23):2336-43.
  8. Ding H, Du W, Hou ZZ, Wang HZ, Wang ZP. Silodosin is effective for treatment of LUTS in men with BPH: a systematic review. Asian J Androl. 2013;15(1):121-8.
  9. Zasshi Y. Alpha1-adrenoceptor subtype selectivity and organ specificity of silodosin (KMD-3213).2006;126 Spec no.:209-16.
  10. Jensen BC, Swigart PM, Laden ME, DeMarco T, Hoopes C, Simpson PC. The alpha-1D Is the predominant alpha-1-adrenergic receptor subtype in human epicardial coronary arteries. J Am Coll Cardiol. 2009;54(13):1137-45.
  11. Murata S, Taniguchi T, Takahashi M, Okada K, Akiyama K, Muramatsu I. Tissue selectivity of KMD-3213, an alpha(1)-adrenoreceptor antagonist, in human prostate and vasculature. J Urol. 2000;164(2):578-83.
  12. Marks LS, Gittelman MC, Hill LA, Volinn W, Hoel G. Rapid efficacy of the highly selective alpha1A-adrenoceptor antagonist silodosin in men with signs and symptoms of benign prostatic hyperplasia: pooled results of 2 phase 3 studies. J Urol. 2009;181(6):2634-40.
  13. Chapple CR, Montorsi F, Tammela TL, Wirth M, Koldewijn E, Fernández Fernández E; European Silodosin Study Group. Silodosin therapy for lower urinary tract symptoms in men with suspected benign prostatic hyperplasia: results of an international, randomized, double-blind, placebo- and active-controlled clinical trial performed in Europe. Eur Urol. 2011 Mar;59(3):342-52
  14. Kawabe K, Yoshida M, Homma Y; Silodosin Clinical Study Group. Silodosin, a new alpha1A-adrenoceptor-selective antagonist for treating benign prostatic hyperplasia: results of a phase III randomized, placebo-controlled, double-blind study in Japanese men. BJU Int. 2006;98(5):1019-24.
  15. Yu HJ, Lin AT, Yang SS, Tsui KH, Wu HC, Cheng CL, Cheng HL, Wu TT, Chiang PH. Non-inferiority of silodosin to tamsulosin in treating patients with lower urinary tract symptoms (LUTS) associated with benign prostatic hyperplasia (BPH). BJU Int. 2011;108(11):1843-8.
  16. Choo MS, Song M, Kim JH, Lee KS, Kim JC, Kim SW, Yang SK, Lee JG, Lee JZ, Kim DK, Park WH, Kim KD, Na YG, Kwon DD, Paick JS. Safety and efficacy of 8-mg once-daily vs 4-mg twice-daily silodosin in patients with lower urinary tract symptoms suggestive of benign prostatic hyperplasia (SILVER Study): a 12-week, double-blind, randomized, parallel, multicenter study. Urology. 2014;83(4):875-81.
  17. Chapple CR. The "Silodosin in real-life evaluation (SiRE)" study: a European phase IV clinical study with silodosin in the treatment of LUTS/BPH [poster]. In 29th Annual Congress of the European Association of Urology; 2014.
  18. Gittelman MC, Marks LS, Hill LA, Volinn W, Hoel G. Effect of silodosin on specific urinary symptoms associated with benign prostatic hyperplasia: analysis of international prostate symptom scores in 2 phase III clinical studies. Open Access J Urol. 2010;3:1-5.
  19. Eisenhardt A, Schneider T, Cruz F, Oelke M. Consistent and significant improvement of nighttime voiding frequency (nocturia) with silodosin in men with LUTS suggestive of BPH: pooled analysis of three randomized, placebo-controlled, double-blind phase III studies. World J Urol. 2014;32(5):1119-25.
  20. Montorsi F. Profile of Silodosin. Eur Urol Suppl. 2010;9:491-5.
  21. Capitanio U, Salonia A, Briganti A, Montorsi F. Silodosin in the management of lower urinary tract symptoms as a result of benign prostatic hyperplasia: who are the best candidates. Int J Clin Pract. 2013;67(6):544-51.
  22. Kupelian V, Wei JT, O'Leary MP, Norgaard JP, Rosen RC, McKinlay JB. Nocturia and quality of life: results from the Boston area community health survey. Eur Urol. 2012;61(1):78-84.
  23. Marks LS, Gittelman MC, Hill LA, Volinn W, Hoel G.Silodosin in the treatment of the signs and symptoms of benign prostatic hyperplasia: a 9-month, open-label extension study. Urology. 2009;74(6):1318-22.
  24. Tammela T, Chapple CR. Effects of the long -term treatment with silodosin in men with LUTS suggestive of BPH: a 9-month, open-label extension study [abstract no. 755]. In: 27th Congress of the European Association of Urology; 2012.
  25. Montorsi F, Gandaglia G, Chapple C, Cruz F, Desgrandchamps F, Llorente C. Effectiveness and safety of silodosin in the treatment of lower urinary tract symptoms in patients with benign prostatic hyperplasia: A European phase IV clinical study (SiRE study). Int J Urol. 2016;23(7):572-9.
  26. Fusco F, Palmieri A, Ficarra V, Giannarini G, Novara G, Longo N, Verze P, Creta M, Mirone V.α1-Blockers Improve Benign Prostatic Obstruction in Men with Lower Urinary Tract Symptoms: A Systematic Review and Meta-analysis of Urodynamic Studies. Eur Urol. 2016;69(6):1091-101.
  27. Novara G, Chapple CR, Montorsi F. A pooled analysis of individual patient data from registrational trials of silodosin in the treatment of non-neurogenic male lower urinary tract symptoms (LUTS) suggestive of benign prostatic hyperplasia (BPH). BJU Int. 2014;114(3):427-33.
  28. Andersson KE, Gratzke C. Pharmacology of alpha1-adrenoceptor antagonists in the lower urinary tract and central nervous system. Nat Clin Pract Urol. 2007;4:368-378
  29. Novara G, Chapple CR, Montorsi F. Individual patient data from registrational trials of silodosin in the treatment of non-neurogenic male lower urinary tract symptoms (LUTS) associated with benign prostatic hyperplasia (BPH): subgroup analyses of efficacy and safety data. BJU Int. 2015;115(5):802-14.
  30. Bozkurt O, Demir O, Sen V, Esen A. Silodosin causes impaired ejaculation and enlargement of seminal vesicles in sexually active men treated for lower urinary tract symptoms suggestive of benign prostatic hyperplasia. Urology. 2015;85(5):1085-9.
  31. Michel MC. Alpha1-adrenoceptors and ejaculatory function. Br J Pharmacol. 2007;152(3):289-90.
  32. Nagai A, Hara R, Yokoyama T, Jo Y, Fujii T, Miyaji Y. Ejaculatory dysfunction caused by the new alpha1-blocker silodosin: A preliminary study to analyze human ejaculation using color Doppler ultrasonography. Int J Urol. 2008;15(10):915-918.
  33. Giuliano F. Impact of medical treatments for benign prostatic hyperplasia on sexual function. BJU Int. 2006;97 Suppl 2:34-8.
  34. Kobayashi K, Masumori N, Hisasue S, Kato R, Hashimoto K, Itoh N, Tsukamoto T. Inhibition of Seminal emission is the main cause of anejaculation induced by a new highly selective alpha1A-blocker in normal volunteers. J Sex Med. 2008;5(9):2185-90.
  35. Hisasue S, Furuya R, Itoh N, Kobayashi K, Furuya S, Tsukamoto T. Ejaculatory disorder caused by alpha-1 adrenoceptor antagonists is not retrograde ejaculation but a loss of seminal emission. Int J Urol. 2006;13(10):1311-6.
  36. Roehrborn CG, Kaplan SA, Lepor H, Volinn W. Symptomatic and urodynamic responses in patients with reduced or no seminal emission during silodosin treatment for LUTS and BPH. Prostate Cancer Prostatic Dis. 2011;14(2):143-8.
  37. Homma Y, Kawabe K, Takeda M, Yoshida M. Ejaculation disorder is associated with increased efficacy of silodosin for benign prostatic hyperplasia. Urology. 2010;76(6):1446-50.
  38. Wilt TJ, Mac DR, Rutks I. Tamsulosin for benign prostatic hyperplasia. Cochrane Database Syst Rev. 2003;CD002081;
  39. Lepor H. Long-term evaluation of tamsulosin in benign prostatic hyperplasia: placebo-controlled, double-blind extension of phase III trial. Tamsulosin Investigator Group. Urology. 1998;51: 901-906.
  40. Narayan P, Lepor H. Long-term, open-label, phase III multicenter study of tamsulosin in benign prostatic hyperplasia. Urology. 2001;57:466-470.
  41. 42. American Urological Association Practice Guidelines Committee. Results of the Treatment Outcomes Analyses. In: Guideline on the Management of Benign Prostatic Hyperplasia (BPH). American Urological Association Education and Research; 2006:1-142. http://www.auanet. org/content/guidelines-and-quality-care/clinicalguidelines/ main-reports/bph-management/chapt_ 3_appendix.pdf. Accessed November 10, 2009