Undertreatment of Men in Their Seventies with
High-risk Nonmetastatic Prostate Cancer
Bratt O1, Folkvaljon Y1, Hjälm Eriksson M1, Akre O1, Carlsson S1, Drevin L1,
Franck Lissbrant I1, Makarov D1, Loeb S1, Stattin P1
1 Department of Urology, Helsingborg Hospital, Lund University, Helsingborg, Sweden;
Nuffield Department of Surgical Sciences, University of Oxford,
Oxford, UK. Electronic address: ola.bratt@med.lu.se
2 Regional Cancer Centre, Uppsala/Örebro, Uppsala University Hospital,
Uppsala, Sweden
3 Department of Oncology, Karolinska Institute, Stockholm, Sweden
4 Department of Urology, Karolinska Institute, Stockholm, Sweden
5 Nuffield Department of Surgical Sciences, University of Oxford, Oxford, UK
6 Department of Oncology, Sahlgrenska University Hospital, Gothenburg,
Sweden
7 Departments of Urology and Population Health, New York University
and Manhattan Veterans Affairs Medical Center, New York Harbor Health
Care System, New York, NY, USA
8 Department of Surgical and Perioperative Sciences, Urology and Andrology,
Umeå University, Umeå, Sweden
Na całym świecie wzrasta liczba mężczyzn po 70. roku
życia chorujących na raka stercza, co powoduje konieczność
optymalizacji leczenia tych chorych. Dwa
randomizowane badania oceniające wyniki leczenia
radykalnego (radioterapia + deprywacja androgenowa)
chorych z rakiem stercza wysokiego ryzyka wykazały
wydłużenie przeżywalności tych chorych przed
i po 67. roku życia, a wydłużenie przeżywalności obserwuje
się po 6-7 latach od leczenia. Przy zaniechaniu
leczenia radykalnego w grupie wysokiego ryzyka
śmiertelność zależna od raka wynosi około 30%, włączając
w to chorych po 75. roku życia. W tym kontekście
powszechnie obserwowane zaniechanie leczenia
radykalnego u chorych po 70. roku życia z rakiem stercza
wysokiego ryzyka bez przerzutów odległych nie ma
uzasadnienia. Jedną z przyczyn może być niedoszacowanie
spodziewanej długości życia w tej grupie chorych.
Celem autorów omawianej publikacji jest analiza
wpływu wieku i chorób współistniejących na decyzje
o sposobie leczenia w grupie chorych z rakiem stercza
wysokiego ryzyka bez przerzutów odległych oraz czy
decyzje o leczeniu radykalnym wynikają z oceny spodziewanej
długości życia.
W badaniu porównano dwie grupy mężczyzn. Pierwszą
stanowiło 19 190 chorych poniżej 80. roku życia
z rakiem wysokiego ryzyka bez przerzutów odległych,
wybranych z rejestru National Prostate Cancer Register
of Sweden z lat 2001-2012. Grupę tę porównano
z odpowiadającą wiekowo grupą 95 948 mężczyzn
bez nowotworu stercza z populacji ogólnej Szwecji.
Głównym narzędziem pomiaru śmiertelności w przypadku
schorzeń współistniejących był Indeks Charlsona
- CCI. Porównano 10-letnie przeżycie pacjentów
bez nowotworu stercza z 10-letnim przeżyciem pacjentów
z rakiem stercza wysokiego ryzyka ograniczonym
do narządu. Chorych na nowotwór stercza pogrupowano
według wieku oraz CCI. Tylko 10% mężczyzn
pomiędzy 75. a 80. rokiem życia z CCI zostało objętych
leczeniem radykalnym, pomimo 52% prawdopodobieństwa
10-letniego przeżycia w stosunku do 50%
pacjentów poniżej 70. roku życia z tym samym przewidywanym
okresem 10-letniego przeżycia. W analizowanym
przedziale czasu wykazano także znaczący
wzrost odsetka radykalnego leczenia raka stercza
w Szwecji oraz prawie 3-krotną różnicę w częstości
stosowania leczenia radykalnego u mężczyzn między
70. a 80. rokiem życia pomiędzy poszczególnymi jednostkami
terytorialnymi w Szwecji. Prawdopodobną
przyczyną jest brak jednolitego sposobu postępowania
w stosunku do tej grupy chorych.
Podstawowymi ograniczeniami przedstawianego badania
był brak oceny innych geograficznie populacji
chorych oraz wpływ preferencji pacjenta i lekarza na
wybór terapii. Niektórzy pacjenci, pomimo skierowania
ich przez lekarza na leczenie radykalne, nie podjęli
go.
W podsumowaniu stwierdzono, że duży odsetek chorych
z rakiem stercza wysokiego ryzyka ograniczonym
do narządu po 70. roku życia nie był objęty leczeniem
radykalnym prawdopodobnie z powodu niedoszacowania
10-letniego przewidywanego okresu przeżycia.
Autorzy pracy sugerują, że decyzje terapeutyczne
są podejmowane raczej ze względu na wiek pacjenta,
a nie ze względu na przewidywany okres 10-letniego
przeżycia i konieczne jest opracowanie lepszych metod
określania przewidywanej długości życia.
Oprac.: lek. Mateusz Lachor