Wpływ przeciwciał anty-EGFR (cetuximab) na komórki androgenoniezależnego raka stercza

Effects of anti-EGFR antibody cetuximab on androgen-independent prostate cancer cells

Dhupkar P, Dowling M, Cengel K, Chen B Department of Pharmaceutical Sciences, Philadelphia College of Pharmacy, University of the Sciences in Philadelphia, 600 South 43rd Street, Philadelphia, PA 19104, USA

Receptor epidermalnego czynnika wzrostu (Epidermal Growth Factor Receptor - EGFR) jest nowym molekularnym celem immunoterapii przeciwnowotworowej. Poniżej przedstawiono uproszczony schemat receptora EGF z jego ważniejszymi domenami.

Rycina 1	Schemat receptora EGF z zaznaczonymi ważniejszymi domenami

W badaniach in vitro wykorzystuje się wiele linii komórkowych raka stercza wyizolowanych z guza pierwotnego lub przerzutu. Linie komórkowe Du145 i PC-3 są liniami pochodzenia nabłonkowego, niewrażliwymi na leczenie hormonalne oraz różniącymi się stopniem inwazyjności. Linia Du145 pochodzi z przerzutów do mózgu i charakteryzuje się mniejszą inwazyjnością (stadium II) w porównaniu z komórkami PC-3, które cechuje wysoka inwazyjność (stadium IV). Komórki linii PC-3 wywodzą się z przerzutów do kości.

Celem eksperymentu była ocena wpływu przeciwciał anty-EGFR (cetuximab) na dwie ludzkie linie komórkowe androgeno niezależnego raka stercza, tj. Du145 i PC-3.

Stopień proliferacji i żywotności linii komórkowych był oceniany przy użyciu testu z błękitnym trypanem. Stopień apoptozy komórek i profil cyklu komórkowego oceniano podczas cytometrii przepływowej. Stopień ekspresji różnych molekuł sygnalizacyjnych oszacowano dzięki technice immunologicznej Western blot.

Wyniki eksperymentu wykazały, że podaż przeciwciał anty-EGFR (cetuximab) w dawce 100 μg/ml do hodowli komórkowych spowodował znamienne zahamowanie wzrostu komórek poprzez indukcję procesu apoptozy w przypadku linii komórkowej Du145, przy jednoczesnym braku wpływu na komórki z linii PC-3. Cetuximab prowadzi do indukcji zjawiska "down-regulation" EGFR i jednocześnie zahamowania zjawiska autofosforylacji EGFR Tyr-845 w obu liniach komórkowych (Du145 i PC-3). Jakkolwiek EGFR fosforylacja na Tyr-1173 i MAPK 44/42 fosforylacja była zahamowana tylko w linii komórkowej Du145, w porównaniu z linią PC-3. Ponadto cetuximab nie prowadził do zahamowania autofosforylacji w żadnej z badanych linii komórkowych raka.

Autorzy postulują, że tylko linia komórkowa Du145 wykazała umiarkowaną odpowiedź na cetuximab w porównaniu z linią PC-3, którą charakteryzowała oporność na badane przeciwciała. Oporność komórkowa na cetuximab może być wynikiem przetrwałej aktywacji sygnalizacji mediowanej EGFR.

Oprac. dr n. med. Kajetan Juszczak