Alfa-radioimmunoterapia dopęcherzowa przy użyciu przeciwciał monoklonalnych ²¹³Bi-anty-EGFR udaremnia rozwój ludzkiego raka pęcherza moczowego u ksenograficznych "gołych" myszy

Intravesical alpha-radioimmunotherapy with 213Bi-anti-EGFR-mAb defeats human bladder carcinoma in xenografted nude mice

Pfost B1, Seidl C1, Autenrieth M2, Saur D3, Bruchertseifer F4, Morgenstern A4, Schwaiger M1, Senekowitsch-Schmidtke R1 1 Department of Nuclear Medicine, Technische Universitat Munchen, Munich, Germany 2 Department of Urology, Technische Universitat Munchen, Munich, Germany 3 Department of Internal Medicine II, Technische Universitat Munchen, Munich, Germany 4 European Commission, Joint Research Center, Institute for Transuranium Elements, Karlsruhe, Germany

Nawrotowy rak pęcherza moczowego po przezcewkowej elektroresekcji raka związany jest często z miejscowym rozsiewem pojedynczych komórek nowotworowych w obrębie pęcherza. Ryzyko nawrotu sięga 80%. U 15-40% pacjentów stwierdza się wznowę procesu npl w ciągu 5 lat, pomimo adjuwantowej chemioterapii dopęcherzowej. Dlatego poszukiwanie nowych, lepszych strategii leczniczych raka pęcherza moczowego jest niezbędne. Szybkość wzrostu guza nowotworowego i rokowanie są ściśle związane ze stopniem nadekspresji receptora dla epidermalnego czynnika wzrostu (Epidermal Growth Factor Receptor - EGFR). Wykazano, iż epidermalny czynnik wzrostu kontroluje proces proliferacji, apoptozy, angiogenezy i metastazy. Celem eksperymentu było opracowanie ortotopowego zwierzęcego (mysz) modelu ludzkiego raka pęcherza moczowego przy użyciu linii komórkowej raka pęcherza moczowego EJ28 wykazującej nad-ekspresję EGFR. Jak również porównanie skuteczności terapeutycznej dopęcherzowych instylacji monoklonalnych przeciwciał 213Bi-anty-EGFR-mAb emitujących promieniowanie alfa i Mitomycyny C. Badanie przeprowadzono na 90 myszach szczepu Swiss nu/nu, rasy żeńskiej (9 grup, n=10). Myszy zostały zaszczepione przez dopęcherzowe wprowadzenie komórek ludzkiego raka pęcherza moczowego EJ28 (z wprowadzonym genem lucyferazy na drodze transfekcji) po uprzednim uszkodzeniu urothelium pęcherza moczowego przez elektrokauteryzację. W różnym odstępie czasowym po zaszczepieniu myszom podawano dopęcherzowo znakowane przeciwciała monoklonalne 213Bi-anty-EGFR, Mitomycynę C lub nieznakowane przeciwciała monoklonalne anty-EGFR. Podczas eksperymentu oceniono rozwój guza nowotworowego i odpowiedź na leczenie przy użyciu badania obrazowego opartego na bioluminescencji. Wyniki wykazały, iż w grupie myszy bez leczenia lub po terapii nieznakowanymi przeciwciałami monoklonalnymi anty-EGFR średni czas przeżycia wynosił odpowiednio 41 i 89 dni. Osobniki poddane terapii 0,925MBq znakowanymi przeciwciałami monoklonalnymi 213Bi-anty-EGFR w 1 godzinie, 7 dniu lub 14 dniu po zaszczepieniu komórkami npl przeżyły więcej niż 300 dni odpowiednio w 90%, 80% i 40% przypadkach. Natomiast terapia 0,37 MBq znakowanymi przeciwciałami monoklonalnymi 213Bi-anty-EGFR w 1 godzinie lub 7 dniu skutkowała przeżywalnością na poziomie powyżej 300 dni, odpowiednio w 90% i 50% przypadkach. Terapia przy użyciu Mitomycyny C w 1 godzinie lub 7 dniu wydłużyła przeżycie do ponad 300 dni odpowiednio w 40% i 50% przypadkach. Terapia Mitomycyną C wykazywała działanie nefrotoksyczne, w przeciwieństwie do terapii przy użyciu znakowanych przeciwciał monoklonalnych 213Bi-anty-EGFR. Na podstawie uzyskanych wyników i danych z piśmiennictwa autorzy pracy podkreślają, że radioimmunoterapia przy użyciu dopęcherzowej instylacji znakowanych przeciwciał monoklonalnych jest obiecującą "nową" opcją terapeutyczną dla pacjentów z rakiem pęcherza moczowego, mającą na celu głównie zmniejszenie ryzyka nawrotów raka pęcherza moczowego po leczeniu endoskopowym.

Opracował: lek. med. Kajetan Juszczak