Przegląd Urologiczny 2009/6 (58) wersja do druku | skomentuj ten artykuł | szybkie odnośniki
 
strona główna > archiwum > Przegląd Urologiczny 2009/6 (58) > Przegląd najciekawszych prac przedstawionych...

Przegląd najciekawszych prac przedstawionych na 4. Sesji Plakatowej podczas Kongresu PTU w Poznaniu

4. Sesja Plakatowa dotyczyła łagodnego rozrostu i zapalenia stercza, uro-ginekologii, nietrzymania moczu oraz urologii dziecięcej. Przedstawiono na niej 15 prac, z czego 4 dotyczyły łagodnego przerostu stercza, 1 zapalenia stercza, 6 zagadnień związanych było z urologią dziecięcą, 3 dotyczyły nietrzymania moczu i jedna uro-ginekologii.

Zespół w składzie: J. Tylach i Z. Wolski z Katedry Kliniki Urologii Ogólnej, Onkologicznej i Dziecięcej w pracy pt. "Zastosowanie ultrasonografii trójwymiarowej 3D w ocenie dystrybucji antybiotyku podanego dosterczowo w przebiegu przewlekłego zapalenia" ocenił pomoc ultrasonografii trójwymiarowej w planowaniu miejsca podania leku i oceny jego rozmieszczenia u pacjentów z przewlekłym zapaleniem stercza niepoddającym się leczeniu doustnemu. U 12 na 13 chorych po podaniu jednorazowej iniekcji antybiotyku dolegliwości ustąpiły. Autorzy uważają, że ultrasonografia3Djestcennym uzupełnieniem klasycznego TRUS i może przyczynić się do podniesienia skuteczności leczenia przewlekłego zapalenia stercza. Badali potencjalne możliwości stosowania prewencji raka stercza.

W kolejnej pracy, przedstawionej przez zespół w składzie: M. Lipiński, L. Jeromin, W. Różański, zatytułowanej "Doświadczenia 300 zabiegów odparowania łagodnego rozrostu stercza laserem "zielonym", autorzy ocenili skuteczność fotoselektywnej waporyzacji (PVP) w leczeniu chorych z BPH. Okres obserwacji wynosił 4-228 tygodni. PVP spowodowała zmniejszenie subiektywnych objawów przeszkodowych oraz wzrost Qmax u badanych chorych w okresie powyżej 4 tygodni od zabiegu. U 7 chorych z objętością stercza ponad 120 ml z powodu incydentów krwiomoczu i RUC wykonano TUR-P.

Zespół z ośrodka autorki tego artykułu, w składzie: M. Mikulska-Jovanović, Z. Wolski, A. Łapuć, przedstawił dwie prace związane z tematyką leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet z wykorzystaniem dostępu przez otwory zasłonowe. W pierwszej pracy, pt. "Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu przy użyciu różnych taśm zakładanych przez otwory zasłonowe - analiza niepowodzeń po zabiegu", autorzy retrospektywnie ocenili 160 pacjentek poddanych operacji założenia taśmy Obtape, Aris, Monarc lub Pel-vicol. Głównym czynnikiem ryzyka nawrotu nietrzymania moczu w przebiegu pooperacyjnym było przebycie w przeszłości operacji związanych z leczeniem wysiłkowego nietrzymania moczu lub innych zabiegów w obrębie dna miednicy mniejszej, np. histerektomii. Na pogorszenie trzymania moczu miały również wpływ dodatkowe procedury ginekologiczne zarówno diagnostyczne, jak i lecznicze wykonywane w okresie pierwszych 3 lat od zabiegu.

W drugiej pracy, pt. "Retrospektywna ocena skuteczności taśmy zakładanej przez otwory zasłonowe w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet - obserwacja pięcioletnia", autorzy ocenili długoterminową skuteczność termicznie zgrzewanej nieelastycznej, polipropylenowej taśmy Obtape w leczeniu WNM. Wykazali, iż 80% pacjentek w ocenie obiektywnej i subiektywnej trzyma mocz nie zabezpieczając się żadnymi wkładkami po pięciu latach od zabiegu. Wynik ten jest porównywalny do wyników uzyskiwanych przez innych autorów zakładających różnego typu taśmy przez otwory zasłonowe, nie odbiega również od wyników uzyskiwanych przy zakładaniu taśmy TVT z dostępu załonowego zarówno w okresie średnio-, jak i długotrwałej obserwacji.

Zespół w składzie: I. Skobejko-Włodarska, K. Felberg, P. Gastoł, M. Baka-Ostrowska z Kliniki Urologii Dziecięcej CZD w Warszawie zaprezentował pracę pt. "Skuteczność różnych metod leczenia odpływów pęcherzowo-moczowodowych w dysfunkcji neurogennej pęcherza z nadreaktywnością lub zmniejszoną podatnością wypieracza". Materiał obejmował 308 pacjentów z pęcherzem neurogennym, u których rozpoznano 156 przypadków odpływu pęcherzowo-moczowodowego. 27 dzieci w wieku do 3 lat leczono przez wytworzenie wesikostomii, uzyskując u 18 ustąpienie, a u 9 zmniejszenie stopnia odpływu. U 18 dzieci z późnym rozpoznaniem usunięto nerkę, wykonując jednoczasowo augmentację pęcherza poszerzonym moczowodem. 111 dzieci leczonych było zachowawczo lekami antycholinergicznymi. U 64 z nich autorzy stwierdzili ustąpienie odpływu wstecznego pęcherzowo-moczowodowego, a u 14 zmniejszenie stopnia odpływu. Pozostałe dzieci zakwalifikowanodo leczenia operacyjnego. Autorzy uważają, że odpowiednia szybka redukcja ciśnienia wypieracza jest wystarczająca do spowodowania ustąpienia odpływu lub znaczącego jego zmniejszenia. Nieskuteczne leczenie zachowawcze powinno być niezwłocznie zmienione po krótkim okresie urodynamicznej obserwacji na leczenie chirurgiczne, które może pozwolić na zachowanie czynności nerek u dzieci.

Autorami kolejnej pracy, pt. "Leczenie operacyjne kalectwa prąciowego po operacjach spodziectwa u dzieci", byli: W. Perdzyński, E. Zarzycka-Szczerbowska, P. Stępień i S. Osman. Autorzy włączyli do oceny chłopców z co najmniej trzema z następujących powikłań po wcześniejszych zabiegach: zwężeniem cewki, skrzywieniem brzusznym prącia, bliznowaceniem, przetokami cewkowo-skórnymi, nawrotem spodziectwa, niedorozwojem prącia, ubytkiem fragmentu cewki z powodu jej pooperacyjnej martwicy. Wszyscy pacjenci ze zwężeniem cewki moczowej uzyskali swobodny odpływ moczu, potwierdzony uroflowmetrią. U wszystkich pacjentów ze skrzywieniem prącia uzyskano jego wyprostowanie. Powstałe przetoki cewkowo-skórne u 2 chłopców zszyto z wynikiem dobrym.

Wnioski autorów były następujące: dzieci z kalectwem prąciowym po operacjach spodziectwa wymagają leczenia w ośrodkach specjalistycznych. Leczenie jednoetapowe jest preferowanym sposobem postępowania. Pooperacyjne zwężenia i skrócenia cewki moczowej z dużym skrzywieniem i bliznowaceniem mogą wymagać operacji dwuetapowych.

Praca przedstawiona przez zespół w składzie: M. Baka-Ostrowska, P. Gastoł, K. Felberg z Kliniki Urologii Dziecięcej CZD w Warszawie, pt. "Reoperacje rekonstrukcyjne prącia u pacjentów z zespołem wynicowania i wierzchniactwa", dotyczyła 400 pacjentów operowanych w latach 1981-2008. Dwie trzecie operowanych stanowili chłopcy. Część pacjentów operowana była pierwotnie w innych ośrodkach. Przedstawiono reoperację według własnej metody, w której najważniejszymi etapami były odcięcie płytki cewkowej i rotacja zewnętrzna ciał jamistych. We wszystkich przypadkach uzyskano wyprostowanie prącia i zachowanie wzwodów.

Autorzy postulują, aby reoperacje rekonstrukcyjne prącia, które mają poprawić wygląd i funkcje narządu, skupić w jednym wyspecjalizowanym ośrodku celem osiągnięcia najlepszych wyników. Praca ta została uznana na najlepszy prezentowany plakat w dziedzinie urologii klinicznej.

dr n. med. Magdalena Mikulska-Jovanović
asystent Kliniki Urologii Ogólnej, Onkologicznej i Dziecięcej
Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
kierownik kliniki: prof. dr hab. n. med. Zbigniew Wolski