| ||||||||
Przegląd najciekawszych prac przedstawionych na 3. Sesji Plakatowej podczas Kongresu PTU w Poznaniu
3. Sesja Plakatowa dotyczyła badań podstawowych. Przedstawiono na niej 10 prac, z czego 3 dotyczyły
raka stercza, 4 zagadnień związanych z neurourologią, Zespół w składzie: E. Szliszka, J. Bronikowska, M. Stelmach oraz W. Król z Katedry i Zakładu Mikrobiologii i Immunologii ŚUM w Katowicach w pracy pt. "Uwrażliwienie komórek raka stercza na cytotoksyczne działanie ligandu czynnika martwicy nowotworu indukującego apoptozę (TRAIL) po zastosowaniu apigeniny obecnej w diecie" badał potencjalne możliwości stosowania prewencji raka stercza. Wykorzystano w tym celu zdolność komórek nowotworowych w warunkach in vitro do odpowiedzi apoptozą na czynniki występujące naturalnie w diecie. Wykazano, iż apigenina in vitro nasila naturalnie występujący szlak prowadzący do apoptozy komórek raka stercza. W drugiej pracy, przedstawionej przez zespół, w skład którego wchodzili: E. Szliszka, J. Bronikowska, M. Stelmach, B. Mazur i W. Król, pt. "Biologiczna aktywność chalkonów jako potencjalnych czynników chemoprewencji raka stercza w badaniach in vitro". Autorzy badali pod tym samym kątem chalkony, które są również substancjami występującymi naturalnie. Autorzy w badaniach in vitro wykazali, iż chalkony mogą nasilać naturalnie występujące zjawiska prowadzące do eliminacji komórek nowotworowych. Praca ta również dotyczyła potencjalnych możliwości zapobiegania rakowi stercza. Zespół w składzie: B. Gliniewicz, C. Cybulski, D. Wokołorczyk, A. Jakubowska, J. Lubiński i A. Sikorski z Katedry i Kliniki Urologii oraz Zakładu Genetyki i Patomorfologii PAM w Szczecinie przedstawił pracę zatytułowaną "Polimorfizm w genach RNASEL, MSR1i e-kadheryny a rak stercza w Polsce". Jest to praca obejmująca olbrzymi materiał 731 pacjentów z rakiem stercza oraz 511 osób w grupie kontrolnej. Autorzy wykazali, iż częstości występowania polimorfi zmów w obrębie genów RNASEL, MSR1ie-kadheryny były podobne w obu badanych populacjach. Nie obserwowano różnic między wariantami DNA a danymi epidemiologicznymi. Wyniki tego badania są istotne, gdyż wspomniane wyżej geny są uważane za ważne w rozwoju raka stercza w obrębie innych populacji. Zespół w składzie: Z. Jabłonowski, E. Reszka, J. Gromadzińska, W. Wąsowicz i M. Sosnowski z I Kliniki Urologii, Katedry Urologii UM w Łodzi oraz Zakładu Toksykologii i Karcynogenezy Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi zaprezentował pracę pod tytułem "Zaburzenia równowagi prooksydacyjno-antyoksydacyjnej u chorych na raka przejściowokomórkowego pęcherza moczowego". Materiał obejmował również dużą grupę 133 pacjentów z rakiem pęcherza (TCC) oraz 89 osób zdrowych w grupie kontrolnej. Autorzy wykazali, iż zaburzenia odpowiedzialne za powstawanie wolnych rodników i uszkodzenie błon komórkowych korelują ze stopniem zaawansowania raka pęcherza moczowego (palenie i czynniki toksyczne). Interesujące było odnotowanie wysokich stężeń witaminy A u pacjentów z rakiem naciekającym pęcherza moczowego. Fakt ten wymaga na pewno wyjaśnienia. Badanie przeprowadzone przez zespół: E. Reszka, Z. Jabłonowski, J. Gromadzińska, E. Jabłońska, M. Sosnowski i W. Wąsowicz z Zakładu Toksykologii i Karcynogenezy Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi oraz I Kliniki Urologii, Katedry Urologii UM w Łodzi dotyczyło również zagadnień związanych z równowagą prooksydacyjno-antyoksydacyjną. W pracy pt. "Profilekspresjiselenobiałeku pacjentów z rakiem pęcherza moczowego" porównano 40 pacjentów z rakiem pęcherza (TCC) z 48 osobami w grupie kontrolnej. Zaobserwowano obniżoną ekspresję genów peroksydaz i selenobiałek u palących zdrowych i niepalących z rakiem pęcherza w porównaniu z niepalącymi zdrowymi. Zmiany ekspresji nie zależały od polimorfizmu DNA w obrębie badanych grup. Praca przygotowana przez zespół: A. Bossowska, A. Skowrońska, J. Wojtkiewicz, E. Kaleczyc, A. Borkowski, P. Radziszewski i M. Majewski (praca nominowana), pt. "Indukowane toksyną botulinową (BTX) i guanetydyną zmiany w kodowaniu chemicznym neuronów zwoju przyszyjkowego (PCG) zaopatrujących pęcherz moczowy świni" oraz praca przygotowana przez zespół: E. Lepiarczyk, A. Bossowska, J. Wojtkiewicz, M. Majewski, A. Borkowski i P. Radziszewski, pt. "Wpływ toksyny botulinowej (BTX) i guanetydyny na wzór adrenergicznego (sympatycznego) i cholinergicznego (parasympatycznego) unerwienia pęcherza moczowego świni" dotyczyły możliwości modulacji unerwienia przywspółczulnego oraz współczulnego pęcherza moczowego. Obie prace powstały w Katedrze Fizjologii Człowieka, Wydziału Nauk Medycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie oraz Katedrze i Klinice Urologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Badania przeprowadzone na grupie 18 świń oceniały wpływ toksyny botulinowej u 6 i guanetydyny również u 6 zwierząt; 6 świń było w grupie kontrolnej. Wykazano, iż mimo odmiennego mechanizmu działania obu badanych neuromodulatorów, ich wpływ na włókna cholinergiczne i adrenergiczne jest podobny. Stwarza to potencjalne szanse użycia zarówno guanetydyny, jak i toksyny botulinowej typu A w leczeniu nadaktywności pęcherza moczowego. Zespół w składzie: J. Wojtkiewicz, A. Bossowska, E. Lepiarczyk, P. Radziszewski, A. Borkowski i M. Majewski z Wydziału Nauk Medycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie oraz Katedry i Kliniki Urologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego przedstawił pracę (praca nominowana) pt. "Porównanie wpływu toksyny botulinowej (BTX) i ω-konotoksyny GIVA (CTX) na kodowanie chemiczne neuronów współczulnych zwoju krezkowego tylnego, zaopatrujących pęcherz moczowy świni". Badania nad konotoksyną zapoczątkowali Kerr i Yoshikami (Nature). W 1984 roku zaprezentowali oni właściwości omega-konotoksyny. Wiele jest prac oceniających wpływ na inne narządów, podczas gdy prac dotyczących pęcherza jest niewiele. Autorzy wykonali badanie na 18 prosiętach - 6 zwierząt oceniano w grupie kontrolnej, 6 poddano działaniu toksyny botulinowej (BTX) oraz 6 CTX. Autorzy wykazali, iż zarówno (BTX), jak i ω-konotoksyna GIVA (CTX) powodują zmiany w ekspresji neurotransmiterów neuronów współczulnych zwoju krezkowego tylnego. Nie można obecnie wytłumaczyć znaczenia obserwowanych zmian. Zespół w składzie: K. Juszczak, M. Wyczółkowski i P. J. ThorzOddziału Urologii Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. L. Rydygiera w Krakowie oraz Katedry Patofizjologii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego przedstawił pracę pt. "Rola aferentnych włókien nerwowych typu C w patogenezie nadaktywnego pęcherza moczowego (przewlekły model zwierzęcy)", w której oceniał wpływ modulacji aktywności polimodalnych włókien aferentnych typu C na aktywność mięśnia wypieracza pęcherza moczowego u szczurów zdrowych oraz z przewlekłym pęcherzem nadaktywnym. Badanie przeprowadzono na 48 szczurach, u których indukowano nadaktywność pęcherza moczowego przez dootrzewnową podaż cyklofosfamidu. Szczury były losowo podzielone na 6 grup: kontrolę, przewlekły OAB, przewlekły OAB + 1 mM kapsaicyny lub 2% lidokainy podanej dopęcherzowo, kontrolę + 1 mM kapsaicyny lub 2% lidokainy podanej dopęcherzowo. W cystometrii oceniano śródpęcherzowe ciśnienie bazalne, progowe i szczytowe, okresy międzyskurczowe, podatność, czynnościową pojemność pęcherza, indeks motoryczny, wskaźnik aktywności/nadreaktywności mięśnia wypieracza. U zdrowych osobników dopęcherzowa podaż 1 mM kapsaicyny prowadzi do całkowitego braku prawidłowej aktywności skurczowej wypieracza, w przeciwieństwie do 2% roztworu lidokainy. Dodatkowo w badanych grupach z przewlekłym OAB wykazano, że zarówno dopęcherzowo podana 1 mM kapsaicyna, jak i 2% lidokaina zmniejszają stopień nadreaktywności mięśnia wypieracza, poprawiając parametry cystometryczne mikcji. Badanie to potwierdza polimodalny charakter włókien typu C i ich istotny udział w patofizjologii nadaktywnego pęcherza moczowego. Zespół w składzie: M. Słojewski, B. Czerny, K. Safranow, A. Pawlik, M. Droździk, E. Byra, D. Chlubek, K. Jakubowska, M. Olszewska i A. Sikorski z Katedry i Kliniki Urologii, Samodzielnej Pracowni Toksykologii Leku i Farmakoekonomiki, Katedry Biochemii i Chemii Medycznej, Katedry Farmakologii PAM w Szczecinie oraz Labo-ratorium Centralnego SPSK nr 2 w Szczecinie przedstawił obszerną analizę dotyczącą zawartości pierwiastków metalicznych w kamieniach i moczu chorych na kamicę moczową. Zbadano złogi oraz mocz 116 pacjentów, biorąc pod uwagę zawartość procentową następujących pierwiastków: miedzi, kobaltu, chromu, kadmu, żelaza, cynku, ołowiu, manganu, niklu, molibdenu i wanadu. Autorzy pracy wykazali silną ujemną korelację między procentową zawartością cynku w złogach a zawartością szczawianu wapnia. Zaobserwowano również silną dodatnią korelację między zawartością cynku w złogach a zawartością fosforanu wapnia i magnezu. Wykazano też ujemną korelację między zawartością Zn, V, Mo, Cu w zło-gach a zawartością kwasu moczowego w złogach oraz ujemną korelację między zawartością chromu a fosforanu magnezu w złogach. Autorzy konkludują badanie stwierdzeniem, iż wpływ metali ciężkich i pierwiastków śladowych na proces litogenezy jest nadal kwestią otwartą! dr n. med. Tomasz Drewa, FEBU |
