| ||||||||
Sprawozdanie z 20. Kongresu Europejskiego Towarzystwa Urologów Dziecięcych (ESPU)Amsterdam, 6-9 maja 2009 r.W dniach od 6 do 9 maja br. w Amsterdamie odbył się kongres Euro-pejskiego Towarzystwa Urologów Dziecięcych (ESPU). Zjazdy ESPU odbywają się w różnych krajach Europy corocznie od 1990 roku, obecny był więc jubileuszowym, dwudziestym. Wyjątkowość spot-kania, wynikająca z okrągłego jubileuszu, zaowocowała niebywałą liczbą uczestników z całego świata oraz dużą ilością prezentowanych prac, poruszających wszystkie aktualne zagadnienia urologii dziecięcej. Zjazd, jak zawsze, nie miał tematyki wiodącej. Podzielony został na tematyczne sesje referatowe (w sumie 17), w czasie których prezentowane były zarówno doniesienia ustne (oral presentation), krótkie wystąpienia połączone z prezentacją plakatów (poster with presentation) oraz sesję wideo. Zjazd rozpoczęły dwie sesje poświęcone naukom podstawowym. Przedstawiono szereg prac dotyczących hodowli tkankowych. A. Kbjbafzadeh z Iranu przedstawił na modelu szczurzym możliwości odbudowy mięśni zwieracza odbytu z progenitorowych komórek mięśniowych. C. Tolg z Kanady zaprezentowała pracę o różnicowaniu komórek macierzystych pochodzących ze skóry w komórki mięśni gładkich pęcherza u płodów szczurzych, z myślą o zastosowa-niu tego postępowania w augmentacji pęcherza. S. Gurocak z Turcji przedstawił możliwości hamowania następstw uszkodzenia pozapalnego tkanki nerkowej w ostrym pielonefrycie poprzez zastosowanie antyoksydantów i selektywnych inhibitorów cyklooksygenazy-2. Te same preparaty (L-karnityna - antyoksydant i COX-2) były badane we wspomaganiu leczenia, trwającego eksperymentalnie 90 min, skrętu jądra u szczurów. W kolejnym doniesieniu z Turcji M. Dayanc zaprezentował możliwości oceny obecności tkanki jądrowej poprzez określenie poziomu inhibiny B i hormonu antymüllerowskiego w surowicy krwi, z konkluzją, że niski poziom tych markerów wskazuje na brak jąder, a tym samym pozwala na rezygnację z ich poszukiwania w przypadku zespołu jąder niebadalnych. Następna sesja poświęcona była wstecznemu odpływowi pęcherzowo-moczowodowemu. B. Lesli z Kanady udowodnił, że przerwanie profilaktykiwleczeniuzachowawczymodpływuniezwiększaryzyka zakażeń układu moczowego. S. Griffinprzedstawił5-letniedoświadczenia w transvesikoskopowym przeszczepianiu moczowodów m. Cohena u 72 pacjentów. W swoim wystąpieniu P. Ellsworth z USA wykazała, że obecność depozytu defluxupodujściemmoczowodowym w obrazie USG nie pozwala na stwierdzenie ustąpienia odpływy pęcherzowo-moczowodowego. W następnej sesji omawiane były problemy związane z kamicą układu moczowego u dzieci. Prace z Pakistanu (S. A. Umer) i z Turcji (H. Kizilöz) poświęcone były metabolicznym przyczynom endemicznego występowania kamicy u dzieci w tych regionach. Ciekawym doniesieniem było wystąpienie J. G. Wen z Chin, poświęcone klinicznej analizie kamicy u dzieci karmionych mlekiem skażonym melaniną. Doniesienia dotyczące leczenia zabiegowego kamicy wykazały przewagę ureterorenoskopii (URS) z zastosowaniem laseru YAG nad ESWL (E. Landau z Izraela), a S. Saulat z Pakistanu wykazał bezpieczeństwo URS u dzieci z kamicą moczowodową. W sesji poświęconej "młodzieńczej urologii" J. Rieder z USA przedstawiła trudności w uzyskaniu odległych anatomicznych i czynnościowych danych u pacjentów leczonych z powodu zaburzeń różnicowania płci (ZBŚ). K. WolffenbuttelzHolandiiomówiłarozszerzaniepochwywprzypadku jej zwężenia u nastolatek z 46 XY - ZBŚ jako postępowanie pierwszego rzutu na przykładzie 15 pacjentek z zespołem niewrażliwości na androgeny prowadzonych po linii żeńskiej. C. Capito z Francji zwróciła uwagę na ryzyko nowotworzenia u dzieci z czystą dysgenezją gonad i zarekomendowała wczesną gonadektomię u tych pacjentek. Problemy pacjentów po przepuklinie oponowo-rdzeniowej w wieku dorosłym poruszyła M. Arnell ze Szwecji. Kolejna sesja poświęcona była augmentacji pęcherza. R. Subramaniam z Anglii i B. Ludwikowski z Austrii przedstawiali metody kolocystoplastyki z zastosowaniem jelita pokrytego nabłonkiem urotelialnym. Zespół z Chicago zaprezentował swoje doświadczenia w laparoskopowej ileocystoplastyce z wytworzeniem przetoki wyrostkowej do cewnikowania z użyciem robota. Ciekawe było wystąpienie S. Borgis z Anglii, omawiające jakość życia pacjentów po rozległych rekonstrukcjach dróg moczowych. W konkluzji S. Borgis stwierdza, że jakość życia jest znacząco niższa i postuluje potrzebę objęcia tych pacjentów opieką psychologiczną. Sesję laparoskopową rozpoczęło doniesienie K. Moore z Kanady porównujące koszt pieloplastyki wykonanej metodą otwartą i metodą laparoskopową. Droższym leczeniem jest laparoskopia, co wy-nika z dłuższego czasu zajęcia sali operacyjnej. V. Prabha z Indii stwierdził, że komplikacje laparoskopowej plastyki miedniczkowo-moczowodowej (m-m) są porównywalne z metodą otwartą. Z kolei H. Matta ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich omówił balonową dylatację połączenia m-m jako minimalnie inwazyjną metodę leczenia wodonercza. U. Möhrlen ze Szwajcarii i M. Gundeti z USA przedstawili doniesienia o użyciu robotów operacyjnych da Vinci w urologii dziecięcej w takich zabiegach, jak: pieloplastyka, przetoki pęcherzowo-wyrostkowo-skórne, zewnątrzpęcherzowe przeszczepienie moczowodów. W sesji transplantologicznej M. J. Martinez Urrutia z Hiszpanii porównał wyniki przeszczepiania nerek (KTx) pobranych metodą tradycyjną i laparoskopową. Wykazał, że nerki pobrane laparoskopowo potrzebują więcej czasu do osiągnięcia minimalnego poziomu kreatyniny - 9,5 dnia wobec 4,7 dnia w nerkach pobranych tradycyjnie. Generalnie jednak odległe wyniki są podobne w obu grupach. R. Barrero z Hiszpanii przedstawił wyniki KTx u dzieci poniżej 12 kg masy ciała, konkludując, że w grupie najmniejszych dzieci wyniki tego sposobu postępowania leczniczego są dobre. W sesji poświęconej zespołowi wynicowania-wierzchniactwa Y. Rudin z Rosji wykazał, że nawet pęcherz o małej powierzchni można z powodzeniem kwalifikowaćdorekonstrukcji,aniedocystektomiii pozapęcherzowego odprowadzenia moczu. A. Shoukry z Egiptu przedstawił swoje doświadczenia w rekonstrukcji wynicowanego pęcherza u dorosłych - trzech mężczyzn miało zamknięty pęcherz bez osteotomii, u 1 wykonano dodatkowo operację wierzchniactwa, a u 2 ileocystoplastykę. B. Seliner ze Szwajcarii omówiła perspektywę dorosłego pacjenta żyjącego po rekonstrukcji wynicowanego pęcherza. Większość raportuje dobrą jakość życia, ale autorka podkreślała konieczność długotrwałej, interdyscyplinarnej opieki nad pacjentem i jego rodziną. W sesji dotyczącej spodziectwa D. Maclellan z Australii wykazał, że dystalna postać spodziectwa jest częściej spotykana u dzieci matek w starszym wieku. Kilka prac (Holandia, Kanada, Szwecja) dotyczyło obserwacji zwolnienia przepływu cewkowego u chłopców po operacji dystalnego spodziectwa m. Snodgrassa, nawet, gdy pacjenci ci nie prezentują objawów przeszkody. W sesji poświęconej wodonerczu E. Comploj z Austrii przedstawiła doświadczenia z przedoperacyjną nefrostomią w leczeniu wodonercza u małych dzieci. Konkluduje, że w ciężkich wodonerczach to postępowanie nie poprawia funkcji nerki, a wywołuje przewlekły proces zapalny miedniczki i zwiększa ryzyko reoperacji. S. A. Esfahani z Iranu przedstawił nową metodę diagnostyczną - wirtualną cystoskopię w rezonansie magnetycznym. Rekomenduje tę technikę w diagnostyce ureterocela, konkludując, że na podstawie tego badania można planować postępowanie terapeutyczne u dzieci z nieczynnym górnym układem czy ektopią moczowodu do pochwy po stronie przeciwnej. W sesji zastawek cewki tylnej N. Smeulders z Anglii rekomendowała wykonanie kontrolnej cystouretroskopii u każdego chłopca po prze-cięciu zastawek, gdyż według niej kontrolna cystografiaażw60%nie wykazywała obecności resztkowych zastawek, które stwierdzono w reendoskopii. Sesję poświęconą nietrzymaniu moczu rozpoczął C. K. Yeung z Hongkongu. Wykazał on, że u dzieci z moczeniem nocnym funkcja mózgu poprawia się systematycznie wraz z poprawą czynności pęcherza. Wskazał na konieczność dalszej oceny "dialogu pęcherz-mózg". H. Kemmer z Holandii zwróciła uwagę na narażenie dzieci na promieniowanie rentgenowskie w czasie wideourodynamiki. R. Chrzan, Polak obecnie pracujący w Holandii, przedstawił zachęcające odległe wyniki detrusorektomii (autoaugmentacji) u dzieci. Kilka prac z różnych ośrodków (Belgia, Holandia, Australia, Iran) dotyczyło doświadczeń w zastosowaniu Botuliny A (Botox) u dzieci z pęcherzem nadreaktywnym. Równolegle z sesjami plenarnymi odbywały się sesje pielęgniarek pod kierunkiem ESPUN - Europejskiego Towarzystwa Pielęgniarek Urologii Dziecięcej. Towarzystwo to jest integralnie związane z ESPU, gdyż powstało z jego inicjatywy i pod jego kierunkiem. W czasie zjazdu odbyło się kilka sesji pielęgniarskich, były one poświęcone głównym problemom urologii dziecięcej. W czasie zjazdu odbyło się uroczyste wręczenie certyfikatów akredytacyjnych dla trzech nowych ośrodków urologii dziecięcej w Europie. Na podkreślenie zasługuje przyznanie tego wyróżnienia Klinice Urologii Dziecięcej z IP CZD w Warszawie. Jest to wyjątkowe wyróżnienie, gdyż akredytację ESPU do szkolenia w urologii dziecięcej ma tylko kilkanaście ośrodków w Europie. Na zakończenie trzeba podkreślić wyjątkowo wysoki poziom zjazdu. Jego tematyka objęła cały zakres urologii dziecięcej. Jak widać z tego krótkiego sprawozdania, uczestniczyli w nim urolodzy dziecięcy praktycznie z całego świata. Sprawia to, że coroczny kongres ESPU jest najważniejszym wydarzeniem naukowym w dziedzinie urologii dziecięcej. Następny, już 21. Kongres odbędzie się w Turcji. Osoby zainteresowane urologią dziecięcą zachęcamy do uczestnictwa w nim.
dr n. med. Piotr Gastoł |
