Urologia w Europie po II wojnie światowej (1945-1972)

Okres powojenny, po 1945 roku, był klęską urologii. Najbardziej znane europejskie oddziały urologiczne, w Berlinie i Wiedniu zostały całkowicie zniszczone. Nastąpił także ogromny spadek potencjału intelektualnego, spowodowany śmiercią oraz brain drain związanym z emigracją elity intelektualnej i medycznej Żydów z Europy środkowej i Wschodniej. Ponadto Europa została podzielona na dwie całkowicie odrębne części polityczno-ekonomiczne - Europę Wschodnią i Zachodnią - oddzielone od siebie żelazną kurtyną. Ta sztuczna bariera dzieląca Europę na blok komunistyczny i kapitalistyczny spowodowała, że kontakty naukowe były nieliczne lub żadne. Tak było około 60 lat temu.

Rycina 1	Świat w roku 1950 - ściśle podzielony na Wschód i Zachód

Urologia jako nauka była całkowicie zdominowana przez Stany Zjednoczone. Marzeniem każdego młodego lekarza z Europy było specjalizowanie się właśnie w tej części świata. Powstały w 1917 roku The Journal of Urology (AUA - American Urological Association istniało już od roku 1902) był jedynym wzorcem międzynarodowym, a kongres AUA był coroczną mekką dla urologów, których stać było na taki wyjazd. W 1972 roku kongres AUA, któremu przewodniczył R. Prossner Morrow, odbył się w Nowym Orleanie.

Od 1970 roku to już "było w powietrzu"

Od 1970 roku organizacja i europejska naukowa urologia zaczęła powracać do zdrowia i stopniowo odzyskiwać poziom sprzed II wojny światowej. Najważniejszym przełomem było wynalezienie urządzenia do ESWL, umożliwiającego bezkrwawe kruszenie kamieni nerkowych. Litotrypter został skonstruowany w Monachium w 1972 roku, według pomysłu dwóch Niemców: Eisenberga i Chaussy'ego.

Idea powołania European Association of Urology (EAU) "była już w powietrzu" od 1970 roku, dyskutowało się o niej w kuluarach na spotkaniach międzynarodowych. W toku budowania struktur europejskich pojawiła się także potrzeba utworzenia EAU. Co więcej, podział na małe krajowe stowarzyszenia nie mógł już dłużej stanowić przeciwwagi dla giganta zza Atlantyku, jakim było American Urological Association. Tak było około 35 lat temu.

W 1970 roku Ravasini, Alken, de Gironcoli, Ljunggren, Rusakow, Kazoń i Wesołowski spotkali się w Warszawie i dyskutowali na temat utworzenia Society of European Urology. Na początku 1972 roku, na Radzieckim Kongresie Urologicznym w Baku, Wesołowski i Alken poinformowali zgromadzonych uczestników o tworzeniu European Association of Urology.

1972 - prawdziwy początek

Rzeczywisty start nastąpił w październiku 1972 roku na Francuskim Kongresie Urologii. Georgio Ravasini, kierownik kliniki urologii w Padwie, wkroczył do akcji. Jego życie zawodowe dobiegało końca i marzył o odejściu w aureoli chwały, organizując pierwszy Europejski Kongres Urologiczny w Padwie.

W 66. sesji Association Française d'Urologie 25-29 września 1972 roku uczestniczyło wiele osób. Przewodniczącym kongresu był M. Jacques Michon. Polskę reprezentowali Wł. Gawroński (Warszawa), Z. Kasztelan (Gdynia), S. Laskownicki (Kraków), L. J. Mazurek (Łódź), K. Szczepański (Warszawa), S. Wesołowski (Warszawa) i J. Zieliński (Katowice). S. Wesołowski, A. Borkowski i N. Hartel-Ulkowska przygotowali pracę na temat "Nowotwory miedniczki nerkowej".

G. Ravasini zgromadził dziesięciu czołowych urologów europejskich na wystawnym lunchu w oddziale Rogera Couvelairea, który przewodniczył temu wydarzeniu. Treść zaproszenia była krótka, ale jasna: "Paryż, 28 sierpnia 1972 - Drogi Przyjacielu, powstanie Stowarzyszenia Europejskiej Urologii będzie możliwe dzięki Ravasiniemu. Czy zechciałby pan przybyć do Neckera w poniedziałek, 25 września o godzinie 9.00, do mojego biura na spotkanie organizacyjne. Moc pozdrowień, R. Couvelaire" (ryc. 3).

Rycina 2	Zdjęcie zrobione w Warszawie w roku 1970. Od prawej stoją: G. Ravasini, pani A. Gajewska, C. Alken, Fr. De Gironcoli, pani De Gironcoli, E. Ljunggren, pani L. Alken, W. I. Rusakow. Niżej: S. Wesołowski, Z. Wesołowska, M. Kazoń

Rycina 3	Zaproszenie od Rogera Couvelaire'a z okazji kongresu Francuskiego Towarzystwa Urologicznego w roku 1972 i zdjęcie Rogera Couvelaire'aNiektórzy członkowie założyciele EAU: V. Zvara, C. Alken, A. Badenoch, W. Gregoir (pierwszy sekretarz generalny), N. Lopatkin, H. Marberger, G. Mayor, M. Mebel, S. Wesołowski, G. Ravasini

Wszyscy uczestnicy tego spotkania jednogłośnie poparli ideę utworzenia Stowarzyszenia Europejskiego, bez jakichkolwiek podziałów na komisje czy grupy narodowe. Stała siedziba miała znajdować się w Szwajcarii, ze względu na jej neutralność i możliwość wymiany walut. Od początku odrzucono ideę prezydencji. Zarządzanie stowarzyszeniem miało zostać w przyszłości powierzone komitetowi koordynacyjnemu, któremu asystowaliby dwaj dyrektorzy. Willy Gregoir wziął na siebie zadanie napisania Statutu stowarzyszenia. Zadaniem Georges'a byłaby funkcja skarbnika oraz wydawcy nowego European Journal of Urology.

Następne spotkanie odbyło się w sobotę, 25 listopada w hotelu Nouvel w Zurychu. Uczestniczyli w nim C. Alken, N. Atanassov (Sofia), A. Badenoch, E. Balogh, R. Couvelaire, W. Gregoir, H. Marberger, G. Taylor, M. Mebel, S. Petkovic, A. Puigvert, S. Wesołowski i V. Zvara. Spotkaniu przewodniczył R. Couvelaire, a funkcję sekretarza pełnił W. Gregoir. To był długi stół, za którym z jednej strony zasiedli reprezentanci Europy Wschodniej, a z drugiej Europy Zachodniej! Jednak natychmiast zauważono, że Sava Petković z Belgradu zajął miejsce po stronie zachodniej! Długa debata dotyczyła kształtu przyszłego stowarzyszenia. Uważano, że powinno to być małe stowarzyszenie utworzone przez członków dobranych selektywnie. Jeden z kolegów z Europy Wschodniej, który bardzo aktywnie uczestniczył w obradach, nalegał, by była to selekcja demokratyczna. Couvelaire, jak zwykle pełen energii i determinacji, nie chcąc przedłużać dyskusji, zapytał ze zdziwieniem: "Drogi kolego, co to jest selekcja demokratyczna? W urologii znamy jedynie pojęcie selekcji naukowej".

Ostatecznie, pod koniec wieczoru wszyscy uczestnicy osiągnęli porozumienie w sprawie Statutu i podjęto decyzję o utworzeniu Société Européenne d'Urologie. Celem Stowarzyszenia miała być promocja rozwoju urologii w Europie poprzez współpracę z urologami, wydawanie czasopisma i organizowanie kongresów naukowych co dwa lata. Stowarzyszenie zostało utworzone przez "członków założycieli", którzy mieli dokonać wyboru sekretarza, skarbnika i komisji zarządzającej (Management Committee) oraz "członków tytularnych". Stowarzyszenie miało być zarządzane przez pięcioosobową radę dyrektorów, trzech z Zachodu i dwóch ze Wschodu, którzy po czterech latach mogliby zostać wybrani powtórnie na czas nieokreślony. Dyrektorzy zarządzający, początkowo dwóch, wybrani na ten sam okres, dokonywaliby wyboru osób na inne stanowiska w miarę upływu czasu. W Zurychu W. Gregoir został wybrany na sekretarza generalnego, a G. Mayor na skarbnika. Opinie członków dotyczące kwestii utworzenia wielkiego stowarzyszenia europejskiego, czy raczej stowarzyszenia elitarnego, były jednak podzielone. Zgromadzenie przychylało się jednak do tej drugiej wizji, dlatego zdecydowano, aby utworzyć stowarzyszenie, w którym obowiązywałyby bardzo surowe kryteria dotyczące przyjmowania nowych członków. Liczba członków miała być ograniczona do 200-300. To ułatwiłoby organizowanie kongresów w hotelach średniej wielkości lub innych ośrodkach, w możliwie spokojnych miejscach, z dala od dużych miast. Podstawowym celem takich spotkań miała być nauka, przy unikaniu jak to tylko możliwe imprez towarzyskich, bankietów i wycieczek turystycznych. Przy elitarnym członkostwie, zaadaptowana formuła umożliwiałaby rozwój takich form aktywności, jak dyskusje okrągłego stołu i wymiana poglądów. Jednak projekt pozostawał raczej niejasny i nieprecyzyjny - w przyszłości pojawiły się na ten temat inne pomysły.

Ostatnie zebranie założycielskie odbyło się w Amsterdamie w 1973 roku, podczas kongresu Société Internationale d'Urologie. W hotelu Schiller odbyły się dwa spotkania: we wtorek 3.07.1973 roku i w środę 4.07.1973 roku. Uczestniczyli w nich "ojcowie założyciele": C. Alken, N. Atanassov, F. Balogh, A. Tcervenakov, G. Jonson, N. Lopatkin (którego tłumaczem był kierownik kliniki A. F. Darenkov), H. Marberger, G. Mayor, M. Mebel, S. Petković, G. Ravasini, S. Wesołowski, V. Zvara i W. Gregoir. Nowy Statut i główne założenia przyjęto jednog łośnie. Za trzy oficjalne języki, traktowane równorzędnie, uznano angielski, niemiecki i francuski. Ponadto ustalono, że dodatkowym językiem oficjalnym Stowarzyszenia będzie język kraju, w którym odbywać się będzie kongres; język dodatkowy obowiązywać będzie jedynie w czasie kongresu. Angielski miał być językiem stosowanym do celów administracyjnych. Członkowie założyciele przeanalizowali listę 259 proponowanych członków. Zdecydowano przedstawić ją komitetowi koordynacyjnemu (steering committee), który miano wybrać w czasie tej samej sesji, aby jego członkowie mogli przeanalizować ten dokument przed Walnym Zgromadzeniem, zaplanowanym na dwa dni później. Obecni członkowie uważali, że w skład komitetu powinni wejść Zvara i Mebel jako przedstawiciele krajów wschodnich oraz Ravasini, Auvert i Badenoch reprezentujący Zachód. Auvert był nieobecny, dlatego Gregoir zaręczył w jego imieniu, że na pewno przyjmie tę propozycję. Skład steering committee trzeba było koniecznie ustalić podczas tej sesji, ponieważ jednak Badenoch nie dotarł na czas, zdecydowano się wyznaczyć na jego miejsce G. Jonsona, który na następnym spotkaniu miał ustąpić z tej funkcji na rzecz A. Badenocha. Ostatecznie zdecydowano, że pierwszy kongres europejski odbędzie się we wrześniu 1974 roku w Padwie.

Rycina 4	Niektórzy członkowie założyciele EAU: V. Zvara, C. Alken, A. Badenoch, W. Gregoir (pierwszy sekretarz generalny), N. Lopatkin, H. Marberger, G. Mayor, M. Mebel, S. Wesołowski, G. Ravasini

1974-1989 - pierwszy etap EAU

Pierwszy kongres odbył się we wrześniu 1974 roku w Poliklinice Uniwersyteckiej w Padwie. Przewodniczył mu Georgio Ravasini, a jego honorowym przewodniczącym był Roger Couvelaire. Podczas tego kongresu zmieniono nazwę Société Européenne d'Urologie, ponieważ szwajcarskie władze legislacyjne nie mogły jej zaakceptować, gdyż zgodnie ze szwajcarskim prawem termin "société" był zarezerwowany dla działań grup komercyjnych. Stowarzyszenie przyjęło zatem nową nazwę: The European Association of Urology.

Krótko przed kongresem sekretariat wystosował list do Couvelaire'a z zapytaniem, którzy francuscy urolodzy zasługują na przyjęcie do EAU. W odpowiedzi nadeszła lista czterdziestu członków. Jeśli jednak sekretariat przyjąłby czterdziestu członków z Francji, musiałby zgodzić się na przyjęcie podobnej liczby osób z Anglii, Hiszpanii, Niemiec itd. Co więcej, informacja o sukcesie kongresu rozniosła się po Europie i zainteresowanie członkostwem w każdym kraju było tak duże, że już wkrótce EAU liczyło kilkuset członków.

Podczas kongresu w Padwie Stowarzyszenie liczyło 17 członków założycieli i 231 członków tytularnych. Również na tym kongresie G. Mayor oficjalnie ogłosił utworzenie czasopisma Stowarzyszenia pod tytułem European Urology, którego wydawanie powierzono firmie Karger. Redaktorami zostali A.W. Badenoch, W. Gregoir i G. Mayor. Sekretarzem redakcji został C. C. Schulman. European Urology miała być wydawana od stycznia 1975 roku.

Drugi Kongres European Association of Urology odbył się w 1976 roku w Pradze. Przewodniczył mu E. Rhadec, a asystowali J. Kucera i V. Zvara. EAU podjęło podczas kongresu decyzję o zaakceptowaniu propozycji G. Mayora, aby nagradzać na każdym kongresie dwie najlepsze prezentowane prace z dziedziny badawczej i klinicznej.

Trzeci kongres EAU odbył się w 1978 roku w starym Palais des Congrés w Monako, pod przewodnictwem Jeana Auverta i z udziałem ponad 400 osób. Oprócz siedmiu tematów głównych - badania naukowe, urologia dziecięca, kamica moczowa, urodynamika, gruźlica, chirurgia wewnątrznerkowa oraz aktywność EORTC - wygłoszono ponad 100 referatów na inne tematy, przedstawiono 41 filmów i omówiono 23 przypadki kliniczne.

Rycina 5	Adolphe Steg - drugi z kolei (1984-1992) sekretarz generalny EAU

Rycina 6	Pierwszy egzamin EBU. Testy wielokrotnego wyboru na 10. Kongresie EAU w Genewie był prawdziwym happeningiem!

EAU rozwijało się i idea elitarnego klubu zrzeszającego ograniczoną liczbę członków zdezaktualizowała się. Podjęto więc decyzję o otwarciu EAU dla wszystkich urologów, którzy chcieliby do niego przystąpić - w efekcie przyjęto 250 członków korespondentów. Ci ostatni nie mieli prawa głosu na Walnym Zgromadzeniu Członków. Nowi członkowie rzeczywiści byliby wybierani przez komitet koordynacyjny, po uzyskaniu nominacji członka rzeczywistego i po akceptacji komitetu. EAU zdecydowało w Monako, aby automatycznie nadawać tytuł Członka Seniora osobom, które osiągną wiek 70 lat. Na każdym kongresie lista Członków Seniorów byłaby aktualizowana, aby utrzymać dynamikę Stowarzyszenia. Skład komitetu koordynacyjnego, zgodnie ze Statutem, zmieniono. M. Mebel, J. Auvert i V. Zvara zostali zastąpieni przez F. Balogha, R. Hohenfellnera i N. Lopatkina.

W 1979 roku W. Gregoir zaprezentował "European Urological Slide Collection", sponsorowaną przez firmy farmaceutyczne. Kolekcja miała być udostępniana każdemu urologowi europejskiemu. Podobna kolekcja była dostępna od lat w American Urological Association. Pomysł był bardzo dobry, jednak kolekcja slajdów nigdy nie spotkała się z dużym zainteresowaniem. Większość serii przygotowali W. Gregoir i C.C. Schulman. Urolodzy z Paryża także obiecali udział w bogaceniu kolekcji, ale projekt nigdy nie zaczął działać. Organizację 4. Kongresu EAU, w 1980 roku, powierzono C. Dimopoulosowi. Kongres odbył się w hotelu Hilton w Atenach. Był to jeszcze większy sukces niż poprzednie spotkania, ponieważ uczestniczy ło w nim ponad 600 urologów. Przedstawiono 255 referatów na sesjach okrągłego stołu, 169 referatów na tematy wolne, 44 filmy, 28 plakatów i 20 przypadków klinicznych. Ale pojawił się kłopotliwy i narastający problem w szeregach EAU - było nim nieopłacanie składki członkowskiej przez wielu członków.

Piąty Kongres EAU odbył się w wiedeńskim Hofburgu w maju 1982 roku. Wzięło w nim udział ponad 700 urologów. Na tym kongresie funkcję skarbnika przejął od G. Mayora E. Zingg, przewodniczącym komitetu naukowego był R. Hohenfeller, przewodniczącym komitetu kształcenia ustawicznego R. Nagel, a komitetu filmowego Sole Bacells.

Flemming Lund przewodniczył 6. Kongresowi EAU, w maju 1984 roku w Kopenhadze, na którym przedstawiono ponad 400 prezentacji. W komitecie koordynacyjnym Giulani, Hohenfeller i Bollack zostali zastąpieni przez Sole'a Bacellsa, Blandy'ego i Gregoira. Ustępującego sekretarza generalnego zastąpił Adolphe Steg. Blandy zastąpił Hohenfellnera w komitecie naukowym, a W. De Sy - Sole Bacellsa w komitecie filmowym. Również w Kopenhadze zdecydowano, aby w przyszłości na kongresach jedynym oficjalnym językiem był język angielski.
Nadal pozostawał irytujący problem, jakim było nieopłacanie składki przez dużą liczbę członków!

Siódmy Kongres EAU, pod przewodnictwem Ference'a Balogha, odby ł się w czerwcu 1986 roku w Budapeszcie, w hotelu Hilton.

Organizatorem 8. Kongresu EAU w Londynie, w maju 1988 roku, był John Blandy. Podczas tego kongresu pierwszy medal W. Gregoira przyznano Mr. Haroldowi Hopkinsowi. Mimo że nie był urologiem, ani nawet lekarzem, wniósł ogromy wkład do rozwoju urologii, dzięki opracowaniu nowego systemu optycznemu: Hopkins optic.

1990-2004 - czas Debruyne'a w EAU

Dziewiąty Kongres EAU, któremu przewodniczył Frans Debruyne, odbył się w R.A.I. Conference Centre w Amsterdamie. Poprzedzony był lawiną informacji i skuteczną reklamą. Do komitetu naukowego zgłoszono ponad 1500 prac, których jakość i poziom naukowy pozwoli ły na przygotowanie znakomitego programu. Kongres w Amsterdamie wzbudził zainteresowanie nie tylko nadzwyczajnie dużej liczby urologów z krajów Europy środkowej i Wschodniej, ale także szanowanych osobistości ze Stanów Zjednoczonych, Japonii, Australii, Afryki Południowej i kilku krajów azjatyckich. Na kongresie w Amsterdamie EAU stała się naprawdę otwartym stowarzyszeniem. Przyznany po raz drugi medal W. Gregoira otrzymał R. Hohenfellner. Na kongresie EAU w Amsterdamie powołano Komitet Historyczny EAU, w którego skład weszli W. Gregoir, P. Rathert, H.J. Reuter, L. Schreinemachers, R. Vela Navarette, J.M. de Vries i J. Mattelaer. Zorganizowali oni wystawę historycznych narzędzi urologicznych, której towarzyszyły plakaty prezentujące sylwetki urologów na przestrzeni lat, pt. "Poczet kilku sławnych ludzi, którzy wnieśli ogromny wkład do urologii" (A collection of some famous men contributed greatly to urology). W tej broszurze wymienione zostały nazwiska polskich urologów wraz z krótkimi tekstami na ich temat i zdjęciami: Jan Kiełkiewicz (1875-1929), Wacław Lilpop (1884-1949) - założyciel Polskiego Towarzystwa Urologicznego w 1949 roku oraz Stanisław Laskownicki (1892-1978).

Rycina 7	Komitet Historyczny EAU w Brukseli 17.05.1997 roku. Od lewej: P. Rathert, Marandola, F. Debruyne, J. Mattelaer, Marketos, Musitelli, L. J. Maurek i Derezic. Było to ostatnie spotkanie, na którym obecny był L. J. Mazurek

Rycina 8	Frans Debruyne - trzeci z kolei (1992-2004) sekretarz generalny EAU

Dziesiąty Kongres EAU zgromadził w lipcu 1992 roku w Genewie 2500 uczestników. Przewodniczącym kongresu był Luciano Giuliani. Z funkcji sekretarza generalnego ustąpił Adolphe Steg, a jego miejsce zajął Frans Debruyne.

Ważnym punktem 10. Kongresu EAU był przeprowadzony tam pierwszy egzamin EBU. To było prawdziwe wydarzenie. Dla 253 zdających przygotowano 100 pytań w różnych wersjach językowych: 94 uczestników zdawało po włosku, 21 po holendersku, 34 po niemiecku, 8 po grecku, 21 po hiszpańsku, 5 po duńsku, 27 po angielsku i 37 po francusku.

Od tego momentu EAU, pod kierownictwem nowego sekretarza generalnego, naprawdę "eksplodowało". Dnia 20 sierpnia 1993 roku zorganizował on spotkanie - "burzę mózgów" na temat przyszłości EAU. Komitety miały być zrestrukturyzowane, od 1998 roku kongresy EAU miały być organizowane co roku we wrześniu, a w roku 1997 "przejściowy" kongres - European Urology Foundation Symposium - miał być zorganizowany w Brukseli.

Kolejne kongresy EAU: 11. w Berlinie w roku 1994 i 12. w Paryż w roku 1996, zostały jeszcze zorganizowane w odstępie dwóch lat. Pomysł organizacji corocznego kongresu, który odbywałby się we wrześniu, został szybko odrzucony, ponieważ Komitet Zarządzający chciał, aby kongres odbywał się wcześniej niż majowy kongres AUA. Brukselskie sympozjum European Urology Foundation w 1997 roku stało się bazą sponsoringu korporacyjnego dla EAU. Podczas tego sympozjum, 7 maja 1997 roku, odbyło się także spotkanie Komitetu Historycznego EAU, na którym po raz ostatni obecny był Ludwik Jerzy Mazurek z Łodzi.
Od 1998 roku kongresy EAU organizowane były co rok:
- 1998 - Barcelona (przewodniczący Luis Resel Estevez)
- 1999 - Sztokholm (przewodniczący Peter Ekman)
- 2000 - Bruksela (przewodniczący Claude Schuman)
- 2001 - Genewa (przewodniczący Hans Jurg Leisinger)
- 2002 - Birmingham (przewodniczący G. Williams)
- 2003 - Madryt (przewodniczący Remigio Vela Navarette)
- 2004 - Wiedeń (przewodniczący Michael Marberger;
zastępcą Fransa Debruyne'a jako Secretary General został Pierre Teillac). Wiedeń zastąpił Stambuł z powodu ataków terrorystycznych w Turcji. Kongres w Stambule odbył się następnego roku.

Od roku 2004 - EAU dzisiaj

Kongres EAU w Stambule odbył się ostatecznie w roku 2005, a jego przewodniczącym był Sedat Tellaloglu. Kolejny kongres miał miejsce w 2006 roku w Paryżu pod przewodnictwem Fredérica LeDuc, a w 2007 roku w Berlinie; przewodniczył mu Udo Jonas.

Dzisiaj EAU łączy ponad 16 000 urologów, adeptów urologii i naukowców z dziedziny urologii. Aby wypełnić swoją rolę dla europejskiej społeczności urologicznej, EAU reprezentuje wszystkich europejskich urologów i odgrywa rolę w organizacji europejskich aktywności. Członkowie EAU ratyfikują nominacje zarządu podczas Walnych Zgromadzeń. Rada EAU składa się z komitetu zarządzającego, w którego skład wchodzą: sekretarz generalny, dwóch adiunct secretary, sekretarz generalny, skarbnik oraz przewodniczący komitetów EAU.

EAU współpracuje ze wszystkimi narodowymi i naukowymi towarzystwami europejskimi, wydaje własne publikacje: European Urology, European Urology Today, Guidelines i publikacje Komitetu Historycznego EAU.

Rycina 9	Życzenia noworoczne przysłane przez S. Wesołowskiego do autora tego tekstu

Polscy urolodzy są coraz bardziej zaangażowani w prace EAU i w EBU. Są aktywni w różnych komitetach EAU: P. Dobroński - komitet naukowy, P. Radziszewski zastąpił A. Borówkę w biurze planowania strategicznego, R. Sosnowski - komitet historyczny. A. Borkowski jest członkiem European Association of Academic Urologists (AAEU).

Polskimi delegatami do EBU są A. A. Antoniewicz i P. Chłosta. W 2004 roku A.A. Antoniewicz zastąpił A. Borówkę w komitecie egzaminacyjnym EBU, a P. Chłosta jest członkiem Urological Training Programme Committee.